หากผืนฟ้ามืดมิดและสิ้นแสง พระอาทิตย์อ่อนแรงลมโรยล้า โปรดพักผ่อน นอนเถอะนะ เจ้าหลับตา พ้นขอบฟ้า ตะวันดับ กลับบ้านเรา หากสิ้นแรงอย่าแข็งขีนฝืนหัวใจ ทำไปใย ให้หัวใจเจ้ารวดร้าว ทุ่มเทกาย ทุ่มเทใจ ทิ้งไว้ร่างว่างเปล่า กลับบ้านเราหนุนตัดแม่นอนกล่อมฝันดี
เงาพระจันทร์ 30 ก.ย. 2547 10:18 น. - ID 62531 
1257
5
0
30 กันยายน 2547 13:11 น. - comment id 341378
อ่อนแรง กลับบ้านกว่าน่ะ เหนื่อย.. กลับไปบ้านที่แสนอบอุ่น นอนหนุ่น ตักแม่สบายจัง
30 กันยายน 2547 13:35 น. - comment id 341394
ไม่มีตัก ใด ๆ ในโลกนี้จะนุ่มเท่า อีกแล้ว
30 กันยายน 2547 15:53 น. - comment id 341456
ที่ไหน ๆ ก็คงไม่อบอุ่นเหมือนที่บ้านเราหรอกนะ น้องเงาพระจันทร์ พี่เปิ้ลบางครั้งก็เคยรู้สึก เหนื่อย ๆ ล้า ๆ กับสิ่งรอบกายเหมือนกัน แต่เวลากลับบ้านไปก็รู้สึกดีนะ กลับบ้านเรานะ รักรออยู่ อิอิ อย่างเค้าบอกละ โลกภายนอกย่อมมีเรื่องราว ทั้งดีและร้าย และโลกส่วนตัวของเรา เป็นโลกเดียวที่เราสามารถกอบเก็บความ สุข ความฝัน ความหวัง ไว้ได้มากกว่า พูดแล้วก็อยากกลับบ้านละ ^_____^ แวะมาทักทายนะคะน้องสาว คิดถึงคะ
30 กันยายน 2547 19:35 น. - comment id 341618
โอยยย...คิดถึงบ้านจัง น่ารักมากๆเลยค่ะ
1 ตุลาคม 2547 15:17 น. - comment id 342221
งดงามจัง คะ กลอนน่ารักดี น๊า ใช่เลย ไม่มีตักใด ในโลกนี้ ที่อบอุ่นเท่าตั๊กแม่ของเราหรอก เนอะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
