สองหมื่นเจ็ดพันวัน.....ของชีวิต
ทรายกะทะเล
มีลมหายใจในปอดกอดวันเล่า
ผ่านไปเงาเฝ้าหงอยคอยเพ้อหา
เริ่มก่อเกิดความฝันช่วงเวลา
กลับคืนมาดั่งเช่น ไม่เว้นวัน
ท่องบทวนเวียนไปสู้ไปไม่หวั่นไหว
ทุกอย่างดีมีได้ลิขิตฝัน
อย่างที่ใจได้เฝ้าวิ่งทำงาน
ได้กลับขานตอบรับ กลับเข้ามา
แต่แล้วกลับมีใครมาเผ้าทำลายนัก
สุดที่จักเหมือนโดนตัด เช่นแขนขา
ไม่ให้เรา เกิดกัน เกินเวลา
สร้างสมมา แทบบ้า ใจจวนเจียน
ใครกันหนอ มาคอยทำลายเล่า
สุดจะกล่าวคำด่าว่าขานเขียน
เราทำไปให้เขาทุกอย่างเรียน
หมั่นพากเพียรหามา ให้ได้ดี
สองหมื่นเจ็ดพันกว่าวัน........ของชีวิต
จำองคิดว่าเรา อยากสำเร็จ เป็นสุขศรี
ลองทำให้ได้ กลับกลายให้เป็นดี
ดั่งชีวี ให้ ผ่านมรสุมเล่า เฝ้า ระวัง
ทำไรใคร ให้ก่อนบอกมาเล่า
โทรมาเมารังแก ทั้งทำงานหวัง
โทรมาบ้านรังควาน ในพวัง
ส่งเสียงดัง ค้นหา อะไรกัน
ทำไม้องมาแข่งอะไรกันนักหนา
ตัดเวลาของเราสร้าง งานสุขสันต์
ฝากใจไว้กับงานอ่างจีรังพลัน
จิตใจฉัน ไม่ร้าย ไปทำเราก่อน...........ทำไม
ไม่อยากสร้างศัตรูหมู่ น้ำจิ้ม
ให้ลองชิมรสชาติตัวเองทำ จะเอาไหม
ทำอะไร กลั่นแกล้งไว้กับใคร
ก็ขอให้กับตืน จากมือคนอื่นเอย....................