หนึ่งเดียวในดวงใจ

รพี

จากถิ่นเกิดกันดารในบ้านป่า 
มุ่งไขว่คว้าสิ่งที่มีความหมาย 
เป็นอาภรณ์ประดับสำหรับกาย 
เชิดเชื้อสายให้มั่นคงกว่าวงศ์วาร 
สู่มหาวิทยาลัยในเมืองหลวง 
เข้าตักตวงวิชามหาศาล 
ไม่ท้อถอยบากบั่นขยันการ 
หวังให้ผ่านศาสตร์ศิลป์ปริญญา 
ความหิวโหยโบยชีพอย่างรีบร้อน 
ที่หลับนอนที่กินแทบสิ้นท่า 
เพราะความจนทุรนทุรายติดกายมา 
แล้วเวลาความสำเร็จก็เสร็จลง 
ลาแล้วเอยเมืองฟ้าขอลาก่อน 
จะกลับดอนถิ่นหลังดังประสงค์ 
สร้างหลักฐานที่นั่นให้มั่นคง 
สืบเผ่าพงศ์รากหญ้าฝ่าฟันไป 
กลับถึงบ้านคลานมาหาตักแม่ 
คนขี้แยคนเดิมเริ่มร่ำไห้ 
ซบตักแม่ซาบซึ้งก้นบึ้งใจ 
จากแม่ไกลแล้วกลับนับว่าบุญ 
ยกทูนเทิดทั้งสองมือของแม่ 
รอยยิ้มแผ่เปื้อนปร่าน้ำตาอุ่น 
มือแห่งแม่คู่นี้มีบุญคุณ 
ความการุณย์จากอกแม่ปกมา 
เคยป้อนข้าวป้อนน้ำพร่ำสอนสั่ง 
ตอนที่ยังอ่อนวัยไม่ประสา 
จะลำบากยากใจไม่นำพา 
ความเมตตาท่วมท้นทั้งต้นปลาย 
ณ วันนี้ลูกมาหาแม่แล้ว 
อยู่กับแก้วดวงงามเปี่ยมความหมาย 
หวังกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงแม่ที่แก่กาย 
จะไม่หายห่างแม่.....แม้เพียงวัน.