....ไร้ชื่อ..ฤาชำ

อาภาภัส

     
 กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘    
        
                      สับสนเดียวดาย    สุขสันต์ห่างหาย     งุนงงสงกา
        รานรอนอ่อนแอ     เหลือบแลเหลียวหา   เศร้าซึมกายา    โศกศัลย์รำพัน 
 
                      รวดร้าวล้ำลึก    ปวดแปลบตราตรึก     ตัวตนวายวัน
     ทุ่มเทสั่งสอน       เหมือนหมอนนอนฝัน  ปลุกปั้นบากบั่น    โอบลมตรมตรอม
                      โอ้เอยชีวิต     พิษร้ายแผลงฤทธิ์   ฟาดฟันหลอกหลอม
             ค่าคนตกต่ำ       กระหน่ำเหือดหอม     ธุลีรายล้อม    คลุกเคล้าชีวา
                     ดั่งราวข้าศึก    โจมตีเหิมฮึก     ยิ่งใหญ่กว้างกว่า
            ขูดรีดแรงใจ      สดใสโรยรา    ร่ำรวยน้ำตา    อาภัพอับจน
                    นี่หรือเสียสละ       ลืมรสยอมละ    ยากเข็ญอดทน
           วาดหวังตั้งมั่น     คืนวันปรับตน    กล่อมเกลาดวงกมล      คงดีมีทาง
                    ฟ้ามืดคืบคลาน    หนาแน่นคำขาน    ขอดค่อนถากถาง
           ถูกผิดขีดใหม่       เติมใส่ชิมลาง     ลากลิ้นลากข้าง      หมางหม่นคนพาล
                     เก็บพลังย่างก้าว       ต่อแต้มลบร้าว     แหวกว่ายดวงมาลย์
           ทะลุมุมั่น     มิหวั่นทำการ    ศึกษาเสริมงาน    ก่อฝันลั่นไก
                     เล็งลักษณ์จักด้น    ระเหระหน    หาถิ่นฐานใหม่
         หยาดน้ำคลอเบ้า     ตัวเราเหตุไฉน       ฟ้าลืมเราใย    ปล่อยห่างวางเฉย
                     ก้มกราบพสุธา     ไหว้วอนฟากฟ้า     พลิกผันเอื้อนเอ่ย
          อาจจรจากลับ    มิกลับดังเคย     ปลูกใจงอกเงย   ดั่งดวงทินกร
                    ส่องแสงอุษา     นานเนาโลกา    เจิดจ้าสถาพร
       มากล้นค้นหา    เกินค่ามหานคร     จากใจเพียรวอน    เผยพจน์สลดทรวง
       อรุโณทัย  อาภาภัส
     ๖   มิถุนายน  ๒๕๔๗