ข่มตาหลับในคืน..อันอ่อนล้า ซบใบหน้าบนที่นอน..หมอนใบเก่า สีท้องฟ้ามืดมิด..เหมือนดั่งชีวิตเรา มองรอบตัวมีเพียงเงา..กับความเหงาในใจ ไม่อยากตื่นลืมตา..ในตอนเช้า เผชิญโลกอันว่างเปล่า..ทุกวันใหม่ ต้องทนความอ้างว้าง..ไม่มีใคร.. ไร้เรี่ยวแรงจะหายใจ..แม้นาที แต่ยังตื่นพร้อมหัวใจ..ที่ไหวเต้น โลกยังเร้นความโหดร้ายไว้..ที่นี่ คนหนึ่งคนต้องทนร้าว..ทบทวี หัวใจแหลกไม่มีดี..กลับไม่ตาย.. .......................................
18 มีนาคม 2547 13:28 น. - comment id 232839
นอนซบทับกับหมอนตอนใกล้รุ่ง แดดทอรุ้งแยงหน้าหลับตาปี๋ ไม่อยากตื่นดูโลกแสนโสภี เพราะวันนี้วันหยุดขอมุดนอน.... นี่ ถ้ามีคนนอนด้วยคงต้องรีบตื่นมาทอดไข่ดาวปิ้งขนมปัง อิอิ ปรนนิบัติ อิอิ
18 มีนาคม 2547 16:01 น. - comment id 232920
แหมะ เด๋วนี้รู้สึกจะโพสกลอนทุกวันเลยนะ สิดพี่ อิอิ
18 มีนาคม 2547 16:24 น. - comment id 232952
กลอนเพราะ..แล้วก็ความหมายดีมากเลยคับ ..^_^
18 มีนาคม 2547 17:53 น. - comment id 232990
เหนื่อยนักก็พักก่อนแบบเป็นห่วงสุขภาพนะครับ
18 มีนาคม 2547 19:41 น. - comment id 233043
เค้าบอกว่านอนไม่หลับให้จินตนาการถึงแผ่นไม้ค่ะ ให้หลับตามองเหมือนมีแผ่นไม้มาวางอยู่ตรงหน้า ลองทำดูนะคะ...... ipereenใช้แล้วได้ผลค่ะ (เป็นคนนอนหลับยากเหมือนกัน...เข้าใจความรู้สึกค่ะ)
18 มีนาคม 2547 21:05 น. - comment id 233078
ไม่อยากตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ในวันที่ไม่มีเราเหมือนครั้งไหน อยากจะหลับไม่ตื่นทุกครั้งไป ในเมื่อไม่มีคัยคอยห่วงเรา ...แวะมาทักทายค่ะ..และเป็นกำลังใจ
21 มีนาคม 2547 17:55 น. - comment id 234394
ไม่อยากตื่นขึ้นมาครารุ่งเช้า เพราะทุกคราตอนเช้าหนาวหนักหนา เลยขอนอนตื่นสายบ่ายดีกว่า จะไม่ขอตื่นมารับอรุณ *-*กลอนไพเราะดีค่ะ แต่งเก่งจัง แต่เศร้าจังเหมือนกันค่ะ*-*