อย่าเดาเลย
The sun
รายละเอียดของความใส่ใจ
เป็นสิ่งที่บันทึกความประทับใจ
กับใครสักคนได้
ฉันยกหูโทรศัพท์กล่าวคำว่า สวัสดี
สนทนากับบุคคลในสาย
เสียงบอกกล่าวถึงความห่วงใย
เราห่างกันกว่า 10 ปี
แนวความคิด ก็ย่อมแตกต่างกันไป
สิ่งหนึ่งที่ดูเป็นทางสายกลางคือ
เราอาจช่างคุยต่างกัน
เมื่อฉันพูด ก็ย่อมที่จะพูดไปเรื่อย ๆ
โดยอีกคนก็ย่อมเป็นฝ่ายฟัง
กว่า 10 นาทีที่เราสนทนา
เราส่งเสียงหัวเราะ เย้ากันไป
เพื่อต้องการให้ชีวิตไม่เครียด
และส่งเสียงห่วงใยอีกครั้ง
ก่อนวางสายลง
คงเคยยิ้มที่มุมปากกันบ้าง
ก็คงสุขแบบเฝ้ารอคอย
ก็อาการสุข ๆ ดิบ ๆ
เป็นอาการอะไร ก็ยังยืนยันให้ตัวเองไม่ได้
ปล. อย่าเดาเลย
คงไม่มีวันถูกหรอกจ้า