เพื่อน

พี่ดอกแก้ว

เสียงรอยเท้าย่ำทางจางจากพื้น 
กลางค่ำคืนเดียวดายในความเหงา 
เสียงไพรพฤกษ์พลุ่งพล่านทั้งม่านเงา 
ไร้เพื่อนมาแบ่งเบาความในใจ 
เคยเหนื่อยยากลำบากด้วยกันมา 
ร่วมฟันฝ่าบนทางอย่างชิดใกล้ 
สุมความคิดพิชิตพาลเพื่อรานภัย 
เพื่อนร่วมใจต่อสู้กู้ชะตา 
อิ่มและอดหมดเสบียงลำเลียงสุข 
เคยร่วมทุกข์ท้องกิ่วหิวหนักหนา 
ผ่านวันคืนรอยแผลแห่งเวลา 
มีหัวเราะหยาดน้ำตาทุ่มเถียงกัน 
ระหว่างเพื่อนเหมือนขมฝาดขาดรสหวาน 
ไร้น้ำตาลมธุรสพจน์เฝื่อนผัน 
คราวกริ้วโกรธโทษว่ากันและกัน 
เข้าห้ำหั่นบั่นใจใส่อารมณ์ 
คราวรู้คิดสะกิดถ้อยคอยขอโทษ 
สิ้นความโกรธสดชื่นลืมขื่นขม 
กอดคอกันฟันฝ่าป่าหนามคม 
คืออารมณ์ร้ายร้ายให้คลายไป 
รสน้ำตาลไร้มิตรคิดรักแท้ 
ความหวานแปรปลิ้นปลอกหลอกลวงได้ 
ดุจสายลมพัดผ่านแล้วเลยไกล 
สิ้นร่องรอยให้ไล้จับต้องตน 
เหมือนผู้ห้อมล้อมดาวคราวมีสุข 
ยามมีทุกข์ความหวานพานล่องหน 
กลายเย็นชืดจืดชาวางท่าตน 
มิใช่คนช่วยเหลือเมื่อภัยมา 
เพื่อนรสขมระทมใจไม่หวั่นหวาด 
เข้าฟันฟาดติติงอิงอาสา 
จวบจนสิ้นกำลังไร้ชีวา 
ทอดกายาแทบพื้นไม่ฟื้นชนม์ 
เหลือเพียงเดียวเปลี่ยวจิตคิดทดท้อ 
เห็นแสงทอจากฟ้าเวหาหน 
ดุจรอยยิ้มจากเพื่อนเตือนกมล 
ให้อดทนต่อสู้สู่ดวงดาว