ในค่ำคืนที่เหน็บหนาว ฉันมีเพียงแสงจากดวงดาวเป็นเพื่อน นานเท่าไหร่แล้วที่แห่งนี้ไม่มีใครมาเยือน อย่างกับว่าทุกคนลืมเลือนว่ามีฉันอยู่ตรงนี้ เคยมีใครบางคนที่มองเห็นตัวตนของฉัน อาจจะคิดว่าชีวิตนี้มันเหมือนแสงดาวที่ริบหรี่ อาจจะคิดว่าความเหงามันกำลังตามราวี แต่อยากจะบอกว่าฉันมีความสุขดีกับความเงียบงัน ฉันไม่ต้องการความสงสารจากใคร เท่าเท่ากับไม่ต้องการให้ใครมาเห็นใจฉัน แม้ว่าความเหงาจะรุมรันฉันอยู่ทุกวัน แต่ไม่มีสักครั้งที่มันจะกดฉันจมลงสู่ความมืดมน ฉันจะบินขึ้นไปในท้องนภา แล้วมองกลับลงมาเห็นโลกกว้างทุกแห่งหน ฉันจะแปรเปลี่ยนความเงียบและความกังวล กลายเป็นผลแห่งความกล้าและความตั้งใจ เพราะโลกยังมีสิ่งมากมายรอคอยฉันค้นหา และยังมีสายตานับร้อยคอยมองว่าฉันจะสำเร็จ ณ วันไหน ฉันจะสลัดความหนาวและความทุกข์ใดใด บินโผขึ้นไปด้วยปีกของตัวฉันเอง
16 ธันวาคม 2546 07:23 น. - comment id 191642
อยากบอกว่า........ชอบกลอนบทนี้มั่กๆๆๆๆ....ตรงใจเหมืนอกันค่ะ -^-^-
16 ธันวาคม 2546 11:44 น. - comment id 191701
ขอให้บินสู่ห้วงเวหาหาว อันสกาวแพรวพราวสดใส ทยานสู่โลกกว้างด้วยดวงใจ แล้วอิสระที่หวังได้ จะเป็นของเรา สนับสนุนโดย วัน ทู คอล พรีดอม พลัส อิอิอิ
16 ธันวาคม 2546 21:58 น. - comment id 191904
ขอให้บินขึ้นไปได้เหมือนฝัน ฉันจะเอาใจช่วยแล้วกันทุกหน ขอให้เธอพบสิ่งที่เธอต้องการในกมล ฉันจะเป็นคนชื่นชมกับผลที่เธอได้มา *-*กลอนบทนี้แต่งได้ดีมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ตรงความรู้สึกเหมือนกันค่ะ ชอบมากเลยค่ะ ความหมายดีมากๆๆๆๆเลยค่ะ*-*
1 มกราคม 2547 22:32 น. - comment id 196929
การอยู่คนเดียวไม่ใช่สิ่งที่แย่เลย ถึงจะเหงาบ้าง แต่.... ก็ดีนะ