ชันเข่าหลบหน้าตรงมุมห้อง ไม่อยากให้หน้าไหนมองมาตรงนี้ เอาหัวเข่าปาดน้ำตามาหลายที สะอึกสะอื้นในคืนที่อยู่ลำพัง ต้องปิดไฟเอาแสงพระจันทร์ส่อง ในกระจกเห็นหน้าหมองเพราะความหลัง มันทั้งเจ็บทั้งสะใจพอหรือยัง เห็นตัวเองยังนั่งหลบสายตา ในทีวียังเปิดเหลียวไปดู เห็นภาพข่าวยิ่งอดสูอยากเมินหน้า ช่วงวงเวียนชีวิตโชคชะตา เด็กหกขวบเลี้ยงมารดาผู้พิการ แสนรันทดชีวิตฟ้าขีดให้ ต้องลำบากใจกายน่าสงสาร ยังอดทน...ดิ้นรนไม่ขอทาน สู้ตรากตรำ...ทำงานเลี้ยงแม่ตน หันมามองที่ตัวเรา ใยยังต้องมาเศร้ามาสับสน ยังมีใครลำบากอีกหลายคน เขายังอดยังทนสู้ต่อไป นี่มีพ่อมีแม่มีคนอื่น ที่ยังอยากหยิบยื่นช่วยเหลือได้ ยังจะคิดหลบหน้า...ฆ่าตัวตาย อนาถหนอ...แพ้เด็กชายตาดำดำ ลุกขึ้นเดินเปิดไฟเปิดหน้าต่าง เห็นแล้วแสงสว่างกลางคืนค่ำ ในชีวิตยังมีสิ่งที่ควรทำ แล้วจะมัวชอกช้ำเพื่ออะไร มีแสงจันทร์สีนวลทอแสงงาม รอตะวันขึ้นยามเมื่อฟ้าใหม่ และพรุ่งนี้...จะเป็นวันเริ่มของใจ ที่ฉันพร้อมก้าวต่อไป....อย่างทรนง
burst 11 พ.ย. 2546 10:45 น. - ID 41287 
731
1
0
11 พฤศจิกายน 2546 12:20 น. - comment id 180465
ราวถอดใจเลยค่ะ มาบอกว่าจดจำได้และจะไม่มีวันลืมเลยค่ะ กับคนชื่อนี้ กำลังหาบทกวีที่เคยเขียนมอบให้ด้วยรัก และจะรักงานสรรสร้างอารมณ์ขันคันและกลับมาเที่ยวนี้มาแปลกแหวกแนวอีกแล้วค่ะ รักและรัก
12 พฤศจิกายน 2546 21:15 น. - comment id 180912
แม้ชีวิตต้องเศร้าและเหงาบ้าง แต่ก็ใช่จะอ้างว้างแค่ห่างหาย ความเจ็บช้ำวันนี้ที่พักกาย แต่วันหน้าอาจสบายทั้งกายใจ ***เห็นด้วยค่ะ คนเราอาจมีล้มมีลุกมีคลุกมีคลานบ้าง แต่ชีวิตคนบางคนลำบากกว่าเราเสียอีก ฉะนั้นต้องสู้ค่ะ (กลอนแต่งได้เยี่ยมมากๆๆๆเลยค่ะ)***
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
