ความรักที่แสนงาม

พี่ดอกแก้ว

เสียงลมไพรไล่รางทางสัญจร 
ไม้เอนอ่อนกรูเกรียวเรียวกิ่งก้าน 
สัตว์น้อยใหญ่ตื่นตระหนกตกดวงมาน 
พายุคลานคืบฟ้ามารุนแรง 
ครืนครืนครั่นสนั่นเสียงสำเนียงฟ้า 
ขู่เมฆาผ่าดินสิ้นกำแหง 
ไพรระงมลมสะบัดพัดสำแดง 
ยากแจกแจงส่ำสัตว์พลัดหลงกัน 
ที่มีปีกหลีกลมเข้าหล่มถ้ำ 
ที่มีเท้าเร่งย้ำเข้าโขดขันธ์ 
ที่เลื้อยคลานลานไปในไพรวัลย์ 
ที่สุดนั้นหนีภัยให้ไกลตน 
ทิ้งรวงรังยังถิ่นสิ้นเยื่อใย 
รักษาไว้ชีพยั้งเพื่อรั้งผล 
ไม่ห่วงความเป็นไปในสกนธ์ 
หวังเพียงพ้นลมร้ายหมายชีวา 
ไม่ต่างกันวันภัยไล่มนุษย์ 
สงครามจุดปะทุไฟหมายเข่นฆ่า 
อพยพหลบหลีกปลีกหนีมา 
ทิ้งสิ้นทรัพย์นับคณาไว้มากมาย 
เพราะชีวิตมีค่ากว่าทุกสิ่ง 
และรักจริงไม่จางหรือห่างหาย 
ชีวิตใครใครก็พร้อมไม่ยอมตาย 
แม้นเจ็บป่วยไม่สบายก็รักตน 
จึงควรคิดชีวิตคนและสัตว์ 
จะยากแค้นอัตคัตถึงขัดสน 
ต่างรักตัวกลัวตายกันทุกคน 
อย่ารังแกหมู่ชนทั้งเมืองไพร 
อยู่ร่วมกันฉันท์สิ่งที่มีค่า 
ด้วยเมตตาช่วยเหลือเกื้อนิสัย 
ไม่เบียดเบียนผู้อื่นทั้งกายใจ 
ความเป็นไปจักสงบพบความงาม