บทกวี..ความงมงาย...กับปลายทาง

รุ้งสวรรค์

     ...งมงาย...
     เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่รอเธอ..ฉันจำไม่ได้
ที่จำได้ดีฉันมีเพียงเธอ..แม้นานสักแค่ไหน
เธออยู่ที่ใดยังรักกันไหม..ฉันไม่รู้
แต่ที่รู้คือฉันนั้นยังไม่เปลี่ยนใจ
ยังอยู่ตรงนี้ถึงแม้จะเหงาและเดียวดาย
     ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ  
ไม่ว่าเธอและฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวังยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงายฉันก็ยังเหมือนเดิม
     เมื่อเธอมีทางชีวิตไม่เหมือนฉันฉันห้ามไม่ได้
แต่ฉันจะมีชีวิตเพื่อรอเธอแม้วันสุดท้าย
เกิดมาได้เจอคนที่ตามหามานานแสนนาน	
ทำให้รู้ว่าเธอมีค่ามากแค่ไหน
     
     จะอยู่ตรงนี้ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เหลือใคร
จะรอ..แค่เธอถึงแม้ใครหาว่างมงาย
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันมีเธอคนเดียวในหัวใจ
ไม่ว่ายังไงฉันก็จะรักเธอ..
     ...ปลายทาง... 
     ปลายทางที่ฉันรอเธอ..ที่สุดก็จบตรงนี้
ไปดีเถอะนะคนดี..ไม่ต้องคิดอะไร
เข้าใจว่าวันเวลามันทำให้คนเปลี่ยนไป
ฉันก็คงไม่คิดโทษอยู่แล้ว..อย่าห่วงเลย	 
     เวลาทุกวินาทีต่อไปคงหมดความหมาย
จะเร็วจะช้ายังไงเธอก็คงไม่มา
เมื่อมันไม่เหลืออะไรก็เธอไม่กลับมาหา
ฉันก็คงต้องใช้เวลาที่เหลือ..เพื่อลืมเธอ
     อยากขอบใจที่เคยรักฉัน...ที่เคยร่วมทางกันมา
ต้องขอบใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ
เจ็บอย่างไงยังทนรับไว้ให้เราจบแค่นี้พอ
...จากวันนี้ฉันก็จะขอ..ให้โชคดี 
     
     คนเราต่อให้รักเพียงใด
จะรักแทบเป็นแทบตายก็คงไม่สำคัญ
ปลายทางเราต้องแยกจากกัน
ไม่เหมือนอย่างฝัน.