เธอเก็บตัวอยู่ในความฝัน..อันเงียบเชียบ ดำเนินชีวิตอย่างราบเรียบ..ภายใต้การปกป้อง โอบล้อมด้วยกำแพง..ดุจเกราะแกร่งคุ้มครอง บุภายในด้วยใยยอง..ฟูฟ่อง..อ่อนโยน วันหนึ่ง..เธอก้าวออกจากเกราะ ผิวเธอบางเปราะ..เกินรับเรื่องราวอันโลดโผน เธอถูกรังแก..จากคนกล้าแก่..โชกโชน เรื่องต่ำช้าหยาบโลน..สร้างความเอนโอนขึ้นภายใน เธอขยาด..ขลาดต่อโลกอันเลวร้าย บาดแผลบนร่างกาย..มากมายเกินรับไหว ร่องรอยของความบอบช้ำ..รุกล้ำถึงหัวใจ เธอ..เจ้าหญิงผู้อ่อนไหว..... .....จะอยู่ได้อย่างไร..ในโลกแห่งความจริง แม้โลกภายนอก..ยุ่งเหยิงและกว้างใหญ่ แต่กลับมากมาย..สร้างความสดใสให้เจ้าหญิง ชีวิตชีวารายรอบ..กว่าการนิ่งอยู่ในกรอบไม่ไหวติง กรอบที่อยากสลัดทิ้ง..อยากอยู่กับความจริง..ใช่เพียงเงา หมดเวลา..ถอยหนีการรุกราน.. เธอจึงจบชีวิตในโลกจินตนาการ..ใบเก่า และสร้างชีวิตใหม่..มีตัวตนอยู่ในโลกสีเทา สู้ชีวิตด้วยสองมือ..สองเท้า..และกล้าที่จะก้าว..ตลอดไป เธอเปิดศึกกับความหยาบช้า.. สร้างความเข้มแข็งจากรอยน้ำตา..และความหม่นไหม้ บาดแผลสร้างบางสิ่ง..ที่อยู่ได้ในชีวิตจริงอย่างมีไชย นับจากนี้เจ้าหญิงจะมีหัวใจ.... .....เข้มแข็ง..ไม่อ่อนไหว..ไปตลอดกาล... ...................................
8 กันยายน 2546 10:00 น. - comment id 166153
หูยยย เพราะเจงๆสิดพี่ อิอิ
8 กันยายน 2546 10:46 น. - comment id 166168
สร้างความเข้มแข็งจากรอยน้ำตา.. ถ้าทำได้ก็ดีเนอะ แต่ต่ายทำไม่ได้ซักทีง่ะ ยังไงก็สู้ต่อไปจ้า ต่ายมาเป็นกำลังใจให้ด้วยจ้า ..หากวันนี้สิ้นหวัง พรุ่งนี้ยังมีจงต่อสู้ต่อ ขอเพียงใจเข้มแข็งไม่ย่อท้อ ..ความสำเร็จยังรออยู่ ไม่ไกล เกินจริง
8 กันยายน 2546 21:17 น. - comment id 166295
หมดเวลา..ถอยหนีการรุกราน ฉะนั้นฉันขอก้าวเพื่อประสานรอยร้าวรานนะตรงนี้ จะก้าวมาสู่ความเป็นจริงทิ้งความฝันที่มี และเผชิญกับโลกใบนี้ต่อไป ***เป็นกลอนที่สอนใจดีจังเลยค่ะ ฉะนั้นเรามาก้าวไปพร้อม ๆ กันดีไหมค่ะ***
8 กันยายน 2546 23:07 น. - comment id 166384
อิอิ มีกะเค้าด้วยเหรอ อิอิ
12 กันยายน 2546 21:48 น. - comment id 167369
..สื่อได้..ไพเราะ..มากนะคะ.. ..เรนชอบจัง... ..
12 กันยายน 2546 21:51 น. - comment id 167370
ภาพ..ที่สื่อ... มือ..ที่ละเลง... หัวใจ...กล้าเก่ง... ..ฉันต้องเด่น.. เรื่อง..ใจสู้... ..
2 เมษายน 2547 16:43 น. - comment id 240338
อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมเพราะ...