เลิกย้ำกรรมเวร

พี่ดอกแก้ว

เย็นย่ำพลบค่ำแล้ว สนธยา 
หมายแมกไม้พักพา ผ่อนไข้ 
เหิรลมฝ่าลมมา ลำบาก 
เหนื่อยยากทุกวันให้ ทุกข์ท้นหนทาง 
ค่ำคืนฝืนหลับค้าง แรมเคียง 
แผ่วแผ่วแว่วสำเนียง สะท้อน 
พฤกษ์ไพรสะพรึงเสียง นกป่า 
ดุดันหมายขู่ข้อน ยอกย้อนเหยื่อกาม 
พรั่นพรึงถึงพิษผู้ หมายปอง 
โดดเดี่ยวตามครรลอง ชีพสู้ 
หลายพวกหลายหมู่จอง จับโจทย์ 
ด้วยโกรธที่ล่วงรู้ ว่าร้ายหมายเลว 
พร่างแสงสูรย์ส่องไม้ เลือนลาง 
อรุณรุ่งพรายพราง เบิกฟ้า 
เตรียมผินสู่เส้นทาง กำหนด 
จรดจิตเจิดจ้า ดั่งท้าแสงทอง 
แม้นพบกับสิ่งร้าย ไล่ตาม 
แม้นจักหลบหลีกขาม ไม่พ้น 
แม้นติดบ่วงที่ลาม รุกไล่ 
แม้นจะพบทุกข์ล้น ไม่พ้อต่อเพรง 
ที่ได้รับเช่นนี้ เพราะใคร 
คือพิษที่ตนวางไว้ ก่อนหน้า 
ทำเหตุที่โยงใย ให้พบ 
จึงแพ้ภัยเองอ้า ไม่พ้นผลกรรม 
ได้รู้เหตุผลไซร้ ใจเบา 
บินสู่เป้าหมายเรา ไม่ช้า 
ทำสิ่งคลายโง่เขลา ให้สิ้น 
จึงผกผินทายท้า เลิกย้ำกรรมเวร 
กำหนดจิตล่วงรู้ อารมณ์ 
กระทบแล้วไม่ตรม เมื่อเคล้า 
ปัญญาตัดด้วยคม สมเหตุ 
แปรเปลี่ยนผลสิ่งเร้า กลับร้ายกลายดี 
รู้ร้อนหนาวทุกครั้ง ยั้งใจ 
ไม่เสพทุกข์ทางใจ สะท้อน 
เพียงรู้ว่ารูปใด กำหนด 
ตัดสิทธิ์ที่คิดย้อน ส่งผลกลกรรม 
บินไปสู่แหล่งหล้า เสรี 
ด้วยหมั่นรู้อย่างนี้ ที่ได้ 
จักพบกับสุขที่ ไร้โศก 
พ้นโลกพ้นทุกข์ไร้ ไม่ต้องเกิดกาล