เดินคนเดียวท่ามกลางหมอกสีขาว.. บนเส้นทาง..ที่ทอดยาวไปข้างหน้า มองไม่เห็น..เหมือนถูกเร้นทั้งสองตา ยื่นมือไปไขว่คว้า..ควานหาสิ่งนำทาง ที่พบพานก็แค่เพียงความว่างเปล่า... มีแต่เรา..รู้สึกเศร้าและเคว้งคว้าง ทรุดตัวกอง..ร้องร่ำไห้..ครวญคราง บนเส้นทางเปลี่ยวร้าง..... .....จะอยู่อย่างอ้างว้าง..ได้. . . อ ย่ า ง ไ ร . . . ......................................
20 มิถุนายน 2546 02:27 น. - comment id 148326
กำลังใจพาร่างทุกย่างก้าว จะร้อนผ่าวหนาวเหน็ดไม่เข็ดขาม ถึงขื่นขมก้มหน้าพยายาม คงมียามยิ้มได้ไม่ไกลนี้...... เป็นกำลังใจให้เธอ
20 มิถุนายน 2546 09:23 น. - comment id 148355
เมื่อยื่นมือมา เธอนั้นจะพบว่า ฉันก็ยื่นมือเข้ามาหา ไม่ให้เธอเหว่งว้าได้เลย มาอยู่ด้วยเสมอ
20 มิถุนายน 2546 23:06 น. - comment id 148508
นั่นสิค่ะ.. จะอยู่อย่างอ้างว้างได้อย่างไร
20 มิถุนายน 2546 23:25 น. - comment id 148518
มาอยู่เป็นเพื่อน นะค่ะ เป็นห่วงและขอให้กำลังใจ่ะ
21 มิถุนายน 2546 00:04 น. - comment id 148533
อย่าคิดไปเองสิคะนะนะ มาอยู่เป็นเพื่อนเธอด้วคน ยื่นมือมาสิ
21 มิถุนายน 2546 00:20 น. - comment id 148537
มีผมอยุ่ทั้งคน ... ไม่ทิ้งหรอกน่า อิอิ
21 มิถุนายน 2546 20:57 น. - comment id 148692
เรน..ขอร่วม..ทางฝัน..ด้วยอีกคน..นะคะ.. ...ยิ้ม..กับเรน... ..แค่..พี่ยิ้ม.. โลกสดใสจัง... ....
7 กรกฎาคม 2546 09:02 น. - comment id 152385
โลกใบนี้ที่...กลมนัก...ขอทักถาม เหตุใดคนนิยามโลกอับเฉา มีมุมหม่นมุมหมองให้ครองเศร้า กลมแล้วมี...มุมเงา...ได้อย่างไร มีหลายคนที่ค้นพบมุมลบสุข ครองแต่ทุกข์ในมุมอับกับโหยไห้ บางคนอยู่มุมมืดฝืดน้ำใจ มีทั่วไป...มุมโศก...บนโลกกลม บนเส้นทางสายใหญ่ในโลกหล้า หลายคนที่เดินมาอย่างขื่นขม คนมากมาย...ก็เห็นคล้ายเป็นสายลม สร้างมุมขมไว้บนทางอย่างตั้งใจ เดินไปบนเส้นทางอย่างอ่อนล้า หมอกความเศร้าบังตาให้พร่าไหว เห็นแต่ความอ้างว้างอยู่เรื่อยไป มองตรงไหนก็ไร้คนบนหนทาง เพราะปิดใจไม่รับใครที่แปลกหน้า ปฏิเสธวาจาคนรอบข้าง สร้างขอบเขตมุมเหงาเศร้าเปลี่ยวร้าง ไม่รับแสงสว่างจากใครเลย โลกใบนี้จึงมากมีมุมรันทด เพราะตั้งกฎเกณฑ์ใจไว้เปิดเผย ใครจะขอพานพบไม่ได้เลย เพราะคุ้นเคยกับมุมเศร้าเคล้าน้ำตา พี่ดอกแก้วมาเป็นกำลังใจให้นะค่ะ