ลืมตาเถิด..คนดี

พี่ดอกแก้ว

 หยุดตรงนี้ที่ยืนอยู่คือ.....ผู้แพ้
คงเป็นแค่ซากความหวังที่ยั้งอยู่
เพราะสิ้นไร้ความกล้าท้าศัตรู
ไม่รับรู้รอบกายไร้ดวงตา 
 นั่นเห็นไหม...ยังมีใครอีกหลายคน
ที่ร่วมทางทุกข์ทนเพื่อค้นหา
สองมือถากถางพงคงมรรคา
สองดวงตาเปล่งประกายหมายเส้นชัย   
 
 นั่นเห็นไหม...ยังมีใครอยู่เบื้องหลัง
รอความหวังจะเดินตามความสดใส
ยิ้มเจิดจ้าทอดสายตามาแต่ไกล
ฝันและหวังยังเปี่ยมในทุกสายตา 
   
นั่นเห็นไหม...ราวพฤกษ์ไพรยังสดเขียว
แม้จะมีบางเสี้ยวของพฤกษา
ที่หักโค่นโอนกิ่งทิ้งกายา
เพราะแรงลมโหมพาคราขืนกาย    
 นั่นเห็นไหม...ใบไม้ไหวอยู่อีกข้าง
ค่อยค่อยสร้างร่มใบไว้สืบสาย
หาทดท้อพ้อลมอย่างงมงาย
ทำหน้าที่จวบพระพายจะโหมตน  
 นั่นเห็นไหม...ดาวดวงน้อยลอยบนฟ้า
แม้นเคยพบจันทราสักกี่หน
ดาวดวงนั้นยังคงมั่นวิถีตน
สาดลำแสงส่องหนแม้หม่นพราง   
 ลืมตาเถิดคนดีที่น่ารัก
จงตระหนักในค่าตนอย่าหม่นหมาง
บางครั้งอาจพบทุกข์แทบวายวาง
บางครั้งอาจเคว้งคว้างร้างแรงใจ  
 ลืมตามองรอบข้างอย่างยอมรับ
แล้วเริ่มนับก้าวหนึ่งขึ้นมาใหม่
ที่ผ่านมาถึงวันนี้คือมีชัย
ชนะภัยพ้นยากที่หลากมา  
   
พายุอาจโหมใจให้เหนื่อยอ่อน
และทอดถอนอ่อนไหวใจเหนื่อยล้า
พักสักครู่ดูดาวที่พราวตา
จะเห็นฟ้าสว่างพร่างแสงดาว..