ลมพัดแรง...พัดพากลีบดอกไม้ ให้พรูพรายลอยร่วงลงพื้นหญ้า เมฆสีเทาเคลื่อนตัวต่ำทั่วนภา อีกไม่ช้านอกหน้าต่างฝนคงโปรย เคยรู้ไหม...ว่าความเหงานั้นมีกลิ่น ในใบไม้...ในไอดินที่หาโหย ในควันไฟที่เจือจางหมุนคว้างโชย ในสายลมที่ราโรยก่อนฟ้ามัว แล้วรู้ไหม...ว่าความเหงานั้นมีเสียง เลาะเลียบเคียงในหนทางแสงสลัว ในลำไผ่ยืนต้นตรงที่เบียดตัว ในหัวใจที่หวาดกลัวความเดียวดาย ฝนยังพรำเป็นละอองเหมือนร่อนแป้ง กลิ่นความเหงายังเจือแฝงไม่รู้หาย เสียงความเหงา ครวญครางครางอยู่ข้างกาย โอ้วันคืน...ที่เปล่าดาย...เหงาเหลือเกิน
แอ็ปเปิ้ล 20 พ.ค. 2546 14:31 น. - ID 34210 
703
5
0
20 พฤษภาคม 2546 18:32 น. - comment id 139651
ไม่เคยรู้เรื่องเล่านี้เลย ทั้งที่เคยสัมผัสกับไม่ได้ยินเสียง ไม่เคยรู้แม้เคยจะมองเมียง กับกลิ่นสีไม่รู้เลย ***แวะมาทักทายค่ะ***
20 พฤษภาคม 2546 21:19 น. - comment id 139678
กลิ่นเหงาเคล้ารอยน้ำตา มิได้มีเพียงกลิ่นที่โหยหา แต่มีรสชาติที่แสนโอชา มิอาจจะหาสิ่งใดมาเทียบทัน กลิ่นเหงาที่หอมกรุ่น เคล้าคลุกวุ่นกับความคิดถึง เพียงเท่านี้ที่ใจคำนึง ก็ทำให้หายเหงาได้เอง ปล..คิดถึง
21 พฤษภาคม 2546 09:22 น. - comment id 139763
.....แต่งได้ดีจังค่ะใช้คำสวยด้วย ............ ........ชอบค่ะ.........
23 พฤษภาคม 2546 15:36 น. - comment id 140158
งาม จับ ใจ
5 มิถุนายน 2546 14:54 น. - comment id 143289
เหงาเหลื่อเกิน มาชมค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
