กลอนนี้ขอแต่งให้แว่นหนา เพื่อนที่หน้าตาดีถึงขั้นสวย ไม่ควรมานั่งเศร้าอย่างเช่นเคย ควรมาเดินเล่นกันกับพวกเรา ฉันจะเป็นเพื่อนที่ดีให้กับเธอ ยามเธอเจอกับสิ่งที่เลวร้าย ฉันก็จะคอยปกป้องไม่เสื่อมคลาย จะเป็นตายไม่สำคัญหากมีเธอ...
6 กันยายน 2545 23:16 น. - comment id 73965
ขอโทษ...ที่เหินห่าง ทำเธอหล่นกลางทางไปไม่รู้ตอนไหน ก็เรื่องเรียนเรื่องงานมันมากมาย จนทำให้เราห่างไกลไม่ได้คุยกัน เจอกันตอนเข้าแถว...ก็แค่โบกมือ แค่นั้นพอแล้วหรือสำหรับเธอและฉัน ฉันงานยุ่งวุ่นวายจึงหาเธอไม่ได้ทุกวัน แต่ยังก็ก็จงเชื่อมั่น ...เธอเพื่อนฉัน ฉันเพื่อนเธอ
7 กันยายน 2545 13:50 น. - comment id 74139
แล้วเจอกันในแถวนะแว่นหนา.. ตอนประมาณเจ็ดโมงถึงเจ็ดครึ่ง ขอให้เธอเชื่อฉันด้วยใจจริง ว่าพวกเราจะเจอกันตอนเจ็ดโมง..