เ พื่ อ น

ต้ยนุ้ย

เพื่อนคือคนแปลกหน้าคนแรก...ที่ทำหั้ยเรารู้จักความรัก 
นอกเหนือจากคนในครอบครัว...ที่เรารักกันมาตั้งแต่เกิด
เพื่อน...โผล่หัวมาตอนโต..เป็นใครก้อไม่รู้...แล้วจู่ๆวันหนึ่งเราก้อรักมันได้
ฉันมองความรักเพื่อนเป็นความรักที่น่าเคารพยกย่อง 
แต่ต้องเป็นเพื่อนแท้ด้วยนะ...เพื่อน...จะรักกันแบบพอดีๆ
ไม่ห่วง..ไม่หึง..ไม่ต้องการอะรัยตอบแทน...เรารักกันสบายๆ
มีปัญหาปรึกษากัน..มีเรื่องเดือดร้อนก้อช่วยกัน..
มีอะรัยไม่สบายใจปรับทุกข์กัน
แต่ในขณะเดียวกัน..ต่างคนก้อต่างมีโลกของตัวเอง
เทอมีแฟนฉันไม่ว่า..เทอสนุกของเทอไป..
เราต่างยินดีในความสุขของกันและกัน
ไม่ต้องมาเจอกัน..ก้อยังห่วงกัน..คิดถึงกัน..
ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันอยู่เสมอ 
ถ้ามั่นใจว่าเจอเพื่อนแท้แร้ว..เชื่อเถอะว่า..
ไม่ว่าเราจะห่างไกลกันยังงัย...เราจะถึงกัน
และเราจะไม่มีวันเลิกคบกัน..เพราะเทอไปมีเพื่อนใหม่..
ต่างฝ่ายต่างมีเพื่อนใหม่...ก็ยังเปงเพื่อนกันได้..
มันเปงความรักที่ไม่มีเงื่อนไข
คนบางคนบอกว่าคุยกับเพื่อนได้ทุกเรื่อง..
แต่คุยกับแฟน..กับพ่อแม่ได้บางเรื่อง...
นี่แหละ..ที่มันเปงความรักที่ประหลาด..แต่งดงาม
มันมีความเข้าใจ..ไว้ใจ..เชื่อใจ..ในจุดสมดุล
ลองเอาความรักแบบนี้..ไปใช้กับคนอื่นดูบ้าง..
แร้วเราจะได้รักตอบโดยไม่ต้องขอร้องเรย