ที่บ้านกลอน ตอนนี้ มีแต่เหงา
เพื่อนเก่าเก่า เขาไป ที่ไหนหนา
เคยหยอกล้อ ต่อกลอน อ้อนวาจา
พอเปิดมา หาใคร ก็ไม่มี
คงลืมกัน วันนี้ ลืมพี่เพื่อน
จึงร้างเลือน ลับหาย ดุจหน่ายหนี
สื่อรุ่นใหม่ ใช้กัน นั้นเข้าที
ลืมกวี กาพย์กานท์ เคยสานกัน
ยังรอคอย ทุกคน บนความหวัง
แต่ก็ดั่ง ละเมอ เหมือนเพ้อฝัน
พอลืมตา มลาย แล้วหายพลัน
ภาพสุขสันต์ นั้นดับ หาบวับไป
ถอดฤดี ที่ตรม ฝากลมฟ้า
ล่องลอยหา น้องพี่ อยู่ที่ไหน
ถ้าเผลอผ่าน อ่านกลอน แล้วอ่อนใจ
จงรู้ไว้ คนหนึ่ง คิดถึงเธอ