ทำใบไม้ขาดสักใบยังใจหาย
การทำร้ายน้ำจิตใครยากใจกว่า
ในเส้นทางบางที...มิมีเจตนา
เป็นบุญกรรมทำมา...ชะตาคน
ขอรับผิดที่มีส่วนกวนใบไม้
โดยมิได้ระมัดระวังตั้งแต่ต้น
ใบบอบบางเหลือเกินยังเดินชน
จนใบบางข้างต้นทนระคาย
เหมือนกับสายลมลูบเพียงวูบไหว
ยังเป็นใบเต็มใบไม่เสียหาย
อาจจะยิ่งยุ่งยากหากระบาย
ปล่อยให้สายลมหวิวพลิ้วผ่านไป
จงเป็นใบไม้นิ่งบนกิ่งก้าน
ลืมตำนานวานวันอันเหลวไหล
เป็นเพียงสายลมหลง...มิจงใจ
โปรดอภัยให้ลมตามสมควร
ถึงอย่างไรใบไม้กับสายลม
อาจอยู่ร่วมสังคมได้สมส่วน
เมื่อวางตัววางใจในกระบวน
ที่ทบทวนรอบคอบว่าชอบแล้ว
มิมีใด ดีเท่าจิต มิตรภาพ
มิวูบวาบหากเที่ยงแท้และแน่แน่ว
ตราบเท่าจิตมั่นคงดำรงแนว
มิมีแผ่วแล้วสลาย...เหมือนสายลม