มองเรือรักษ์ อักษรา คราวันนี้ มากพื้นที่ ว่างเปล่า ดูเศร้าสร้อย ไร้คนถือ หางเสือ ปล่อยเรือลอย แล่นอ่อยอ่อย ด้วยใบ ไม่กินลม
เหมือนวังเวง เคว้งคว้าง กลางสมุทร์ มองหาจุด มิมี ที่เหมาะสม พบพายุ ข้างหน้า อาจพาจม เกรงจะล่ม อัปปาง ช่างเดียวดาย
เชิญมิตรรัก นักกลอน ที่นอนเปล่า มาเร็วเข้า ปล่อบปละ อาจจะสาย เรามารวม ร่วมด้วย ช่วยกันพาย และถือท้าย ดูร่องน้ำ นำวารี
แล่นให้ถึง ซึ่งฝั่ง ตามตั้งมั่น มาร่วมกัน ปกปักษ์ ด้วยศักดิ์ศรี เพราะเมืองไทย ไม่อาจ ขาดกวี แล้ววันนี้ ไยหลับ ดั่งลับลา
เร็วตื่นเถิด นักกลอน อย่านอนเขลง ร่วมบรรเลง ลวดลาย ร่ายภาษา ลุกเถอะลุก ปลุกระดม คมปากกา ภูมิปัญญา ยังมี ไยรีรอ
อย่าขาดเขลา เราใคร คนไทยแท้ คงจะแย่ แม้ไทย ไม่เหลือหรอ วรรณศิลป์ สิ้นสาย อายเหล่ากอ อย่าทดท้อ เทใจ ไปด้วยกัน