เธอคนหนึ่ง ซึ่งเรา เฝ้าห่วงหา
เพราะรู้ว่า ป่วยไข้ ไม่สุขสม
จึงเหินห่าง ร้างไป ไร้คำคม
อยากลอยลม ฝากมา ความอาทร
ยังตราตรึง ซึ้งค่า คำว่าเพื่อน
มิลืมเลือน ไมตรี ที่ครั้งก่อน
เคยเย้าหยอก หลอกล้อ คราต่อกลอน
และทำงอน อ้อนบ้าง ในบางครา
กำลังใจ ให้มา ว่าอย่าท้อ
นะสู้ต่อ ชีวี นั้นมีค่า
อีกคนนี้ ที่หวัง เฝ้าตั้งตา
คอยเธอมา ร่วมเรียน เขียนกลอนกานท์
อยากนั่งเฝ้า ข้างเตียง อยู่เคียงหล่อน
จะคอยป้อน หยูกยา ทั้งอาหาร
แม้ประสงค์ สิ่งใด เรียกใช้งาน
เถอะไหว้วาน บอกมา อย่าเกรงใจ