นกกระจาบโบยบิน ลมพายุพัดรังจนพังหล่น ช่างมืดมนหนทางเวิ้งว้างฝัน กระจาบเคยเริงร่ากลางอรัญ ต้องจาบัลย์สิ้นหวังไร้รังนอน อยากโบยบินอำลาสู่ฟ้าใหม่ แต่สุดแสนอาลัยถิ่นไม้ขอน เคยจับกลุ่มหากินร่วมบินจร หนาวหรือร้อนกันดารก็บ้านตน จึงยังยืนหยัดอยู่เชิดชูถิ่น ไม่ขอสิ้นแรงใจกลางไพรสณฑ์ เพื่อผงาดศักดิ์ศรีเสรีชน สู้ทุกข์ทนซ่อมรังอหังการ แม้นพายุพัดอีกแทบปีกหัก พร้อมทอถักเหงื่อรินบนถิ่นฐาน ไม่เคียดแค้นทับถมอุดมการณ์ จะขับขานเพลงทุ่งผดุงไพร!ฯ อริญชย์ ๖/๙/๒๕๕๕