" มรสุมชีวิต "

พงษ์ สุนนท์

หน้าหม่นหมองของเธอดูเพ้อหา
ปลดแววตาทิ้งไปเกินไถ่ถอน
มันถึงขีดเก็บกดหมดอาทร
แหล่ะแน่นอนต้องจบการทบทวน
หยิบเสื้อผ้ากองลงบรรจงพับ
เช่นเดียวกับหัวใจอย่าให้หวน
ปิดกระเป๋าสีดำเกินคร่ำครวญ
เก็บบางส่วนไปลับไม่กลับมา
หันหลังให้ห้องเก่าที่เขาทิ้ง
ภาพความจริงไม่อาจปรารถนา
ลบบาดแผลใครทำคราบน้ำตา
เมื่อเวลาถึงคราวต้องก้าวเดิน
ยังมีความพันผูกถึงลูกน้อย
แม่จะคอยอยู่ข้างไม่ห่างเหิน
เป็นหน้าที่ยิ่งใหญ่ให้เผชิญ
กับการเมินทิ้งขว้างของบางคน
ด้วยสายตาเหม่อมองเกินร้องเรียก
แก้มที่เปียกเป็นทางอยู่บางหน
พร้อมกระดาษหนึ่งใบไหลปะปน
เพื่อเตือนตนทุกครั้งอย่างตั้งใจ
เกียรติบัตรปลอบใจคือใบหย่า
ที่ผ่านมาท้อแท้เกินแก้ไข
เรียนรู้ในความรักมักเปลี่ยนไป
แม้แต่ใครไม่อาจจะคาดเดา
เมื่อถึงการพลัดพรากฉากสุดท้าย
ถูกทำลายพ่ายพังความหวังเก่า
อาจเป็นความหมองมัวของตัวเรา
เลิกบอดเขลาแน่วแน่อย่างแท้จริง
เธอจะเลือกอย่างไรในวันนี้
ขอให้มีความสุขกับทุกสิ่ง
แม้วันนี้ไร้หลักให้พักพิง
จากความจริงที่สู้อยู่ลำพัง.
........................................				
comments powered by Disqus
  • "ลุงรอง

    31 มกราคม 2554 22:40 น. - comment id 1182496

    ในความจริง  บางครั้ง  ยังต้องคิด
    
    ความถูกผิด  อยู่ที่ใคร  มองให้เห็น
    
    มโนธรรม  นำใจ  ไม่ลำเค็ญ
    
    ความจำเป็น  ต้องพูดจา  และหารือ
    
    อย่าโบ้ยใบ้  ให้กัน  มันเคร่งเครียด
    
    ใช้ความรัก  หักความเกลียด  เจียดสัตย์ซื่อ
    
    อยู่บนความ  เข้าใจ  ได้อออือ
    
    ต่างร่วมถือ  กุญแจใจ   มอบให้กัน
    
                                     ลุงรอง
  • พิมญดา

    2 กุมภาพันธ์ 2554 10:42 น. - comment id 1182681

    T010211_01P.gif

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน