นั่งทรุดลงฟุตบาธ มองอากาศอนาถา ยิ้มรับกับชะตา เกินจะต้านไว้อย่างไร บ้านเรือนสองข้างทาง อยู่ระหว่างการเคลื่อนไหว ลมพัดสะบัดไกว ล่องลอยไปในทุกที่ หากแม้เป็นความฝัน คงเป็นวันที่อยากหนี ทำไมไม่พอดี ฝันว่ามีแต่ร้าวราน พายุพัดกระหน่ำ เป็นผู้ทำผู้สังหาร ความฝันอันตรธาน เกินประมาณจะทานทน หลังคามีรอยรั่ว ยังตื่นกลัวอยู่ทุกหน คลื่นซัดจากแรงชล กระหน่ำคนจนล้มตาย ขอให้เป็นแค่ฝัน ความจริงนั้นล่ำลาหาย ที่ฝันฝันคลี่คลาย ตื่นกลับกลายแค่ฝันไป. ....................................