หนาวน้ำค้างพร่างพรมห่มไอหนาว ไอรักคราว ณ เช้านี้ลี้ลับหาย แขนเคยหนุนอุ่นยามหลับกลับมลาย ตอนนี้คล้ายกายแตกดับลับลานาง เคยคลอเคลียพะเนียพร่ำเคยร่ำรัก น้ำต้มผักมักว่าหวานกว่าตาลบ้าง แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีรักน้ำผักจาง รักไม่ค้างกลางใจเจ้าเราตรอมตรม เคยสัญญาว่ารักพี่ไม่มีสอง จะอยู่ครองปองแต่พี่ที่งามสม ให้เชยชิดติดตามน้องที่น่าชม ช่างรื่นรมย์ยามโลมเร้าเฝ้าแต่รอ สาดแสงทองละอองน้ำย้ำเตือนข้า ที่พรมมาจากฟ้าใสทำไมหนอ หรือสงสารทรมานนักเพราะรักท้อ จึงช่วยต่อก่อความฝันให้ฉันไง ฝากสายลมที่พรมพริ้วละลิ่วล่อง ไปบอกน้องมาครองรักอย่าผลักไส รักของพี่นี้อ่อนนุ่มละมุนละไม มาต่อใยแห่งไอรักกลีบดังเดิม
22 กันยายน 2545 11:45 น. - comment id 79010
ท่านจารย์ อย่าหาว่าศิษย์คิดบังอาจ เก่งฉกาจสามรรถเกิน เลยล่วงเพลิน มาเยินยก เป็นสาทกให้ชี้แจ้ง บ่ได้แกล้งหมิ่นท่าน อันกลอนกานต์ดั้นโศลก ศิษย์ก็ตกจิตประหม่า กลอนมันว่าถึงเรื่องรัก แสนสมัครภิรมย์รื่น ดุจดังคืนจันทร์กระจ่าง หยาดน้ำค้างสิพร่างโปรย ระบัดโชยวิถีใด ให้อุ่นไอพระพายพัด ริ้วระบัดพัดพรม ปิ่นปฐมท่านเป็นพระ แล้ใย ธ จึ่งรู้แจ้ง ดั่งแสดงได้ตามบท ที่จรดอักขรา ลาศลีลาชวนพิศ ตรองพินิจคิดวะหวาด โปรศประกาศ แก่ศิษย์ ด้วยเทอญ