ต่อใย

นันท์คนเขียนโคลงกลอน

หนาวน้ำค้างพร่างพรมห่มไอหนาว
ไอรักคราว ณ เช้านี้ลี้ลับหาย
แขนเคยหนุนอุ่นยามหลับกลับมลาย
ตอนนี้คล้ายกายแตกดับลับลานาง
     เคยคลอเคลียพะเนียพร่ำเคยร่ำรัก
น้ำต้มผักมักว่าหวานกว่าตาลบ้าง
แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีรักน้ำผักจาง
รักไม่ค้างกลางใจเจ้าเราตรอมตรม
     เคยสัญญาว่ารักพี่ไม่มีสอง
จะอยู่ครองปองแต่พี่ที่งามสม
ให้เชยชิดติดตามน้องที่น่าชม
ช่างรื่นรมย์ยามโลมเร้าเฝ้าแต่รอ
     สาดแสงทองละอองน้ำย้ำเตือนข้า
ที่พรมมาจากฟ้าใสทำไมหนอ
หรือสงสารทรมานนักเพราะรักท้อ
จึงช่วยต่อก่อความฝันให้ฉันไง
     ฝากสายลมที่พรมพริ้วละลิ่วล่อง
ไปบอกน้องมาครองรักอย่าผลักไส
รักของพี่นี้อ่อนนุ่มละมุนละไม
มาต่อใยแห่งไอรักกลีบดังเดิม				
comments powered by Disqus
  • โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน

    22 กันยายน 2545 11:45 น. - comment id 79010

    ท่านจารย์  อย่าหาว่าศิษย์คิดบังอาจ  เก่งฉกาจสามรรถเกิน  เลยล่วงเพลิน  มาเยินยก    เป็นสาทกให้ชี้แจ้ง  บ่ได้แกล้งหมิ่นท่าน  อันกลอนกานต์ดั้นโศลก  ศิษย์ก็ตกจิตประหม่า  กลอนมันว่าถึงเรื่องรัก   แสนสมัครภิรมย์รื่น  ดุจดังคืนจันทร์กระจ่าง  หยาดน้ำค้างสิพร่างโปรย  ระบัดโชยวิถีใด  ให้อุ่นไอพระพายพัด  ริ้วระบัดพัดพรม  ปิ่นปฐมท่านเป็นพระ  แล้ใย ธ จึ่งรู้แจ้ง  ดั่งแสดงได้ตามบท  ที่จรดอักขรา  ลาศลีลาชวนพิศ    ตรองพินิจคิดวะหวาด  โปรศประกาศ   แก่ศิษย์ ด้วยเทอญ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน