ลูกผวาซุกแอบแนบกับอก ตัวสั่นงันงกดังนกหนาว สะอื้นร่ำน้ำตาเจ้าร่วงพราว ช่างปวดร้าวดวงแดของแม่นัก เสียงระเบิดกึกก้องกัมปนาท ตามด้วยเสียงปืนกราดเข้าหาญหัก อีกกี่พันชีวินดิ้นชัก จึงจักพอใจเลิกรา ลูกเอ๋ยชีวิตเราชาวใต้ ดุจเนื้อเขาขังไว้ใช้ฆ่า ทำได้แต่เพียงมองตา ภาวนาให้รอดไปวันวัน นิ่งเสียเจ้ายอดดวงใจ เติบใหญ่เจ้าจงร่วมสร้างฝัน นำสุขกลับใต้ให้เร็วพลัน สร้างสรรค์ประเทศไทยให้จำเริญ