**กระท่อมไพร**

คนกุลา

.......................

  ๐ ท่ามพนาป่าไม้ริมสายน้ำ
แฝงงามย้ำยวนใจดุจในฝัน
หลบอยู่กลางหว่างไม้ในสายัณห์
ลี้ตะวันผันร่างพรางจันทร์นวล
  ๐ เป็นที่พักพิงเงียบเลียบชายป่า
หมู่มาลาระรวยสวยไม้สวน
ดาษด้วยดงดอกโมกวิโยคครวญ
แซมลำดวนด่วนลาครานางจร
  ๐ อีกกอไผ่ใบหนาหน้ากระท่อม
คอยเห่กล่อมค้อมไกวปลิวใบว่อน
ยามลมพัดสะบัดเบาปานเว้าวอน
เหมือนเจ้าอ้อนเอ่ยชายให้หมายชม
  ๐ ปราสาทใดไหนหนาจะมาเทียบ
จะมาเปรียบกระท่อมป่าสง่าสม
ที่หวานหอมกล่อมใจในสายลม
พร่างพรพรหมเพียงสะดับรับร่วมกัน
  ๐ เรามีกันและกันในวันนี้
เจ้าละหวั่นพรั่นฤดีมีไหมขวัญ
เสียงนกร้องก้องไพรในเพ็ญจันทร์
ยามตะวันนั้นหายคล้ายมืดมน
  
  ๐ น้องกลัวกลางหว่างไพรบ้างไหมเจ้า
เสียงป่าเย้าลึกลับดูสับสน
ผืนวนาคราร้างห่างผู้คน
เจ้ากังวลหม่นใจบ้างไหมนาง
  ๐ เมื่อพี่อยู่คู่เจ้าเศร้าไฉน
จะมีใดให้มีที่หมองหมาง
ฤๅยุงริ้นบินใต่ให้ระคาง
จะป้องนาง/นวลนี้มิระคาย
  ๐ อยู่ท่ามกลางพร่างไม้ริมสายน้ำ
พอฟ้าค่ำรำไรไฟสาดสาย
สร้อยวสันต์พลันพรำร่ำระบาย
ชื่นพระพายพัดฝนที่หล่นริน
  ๐ ปราสาทใดใครหนาจะมาเทียบ
จะมาเปรียบกระท่อมหนึ่งซึ่งงามสิ้น
กระทั่งเทพทิพย์สถานพิมานอินทร์
ฤๅเทียมถิ่นท่ามหอมกระท่อมเรา
.
........
ในวสันต์
คนกุลา