...ไม่ใช่แค่...บ่ายวันอังคาร...

ว่าที่กวี

บ่ายวันอังคารที่ร้อนอบอ้าว
นั่งตากพัดลมอยู่บนบ้าน...ยังไม่คลายร้อน
ข้างบ้านมีบ้านลุงใจ
บ้านลุงใจมีต้นไม้ใหญ่
ลงมานั่งเล่นที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้
ถัดออกไปมีต้นมะพร้าวเตี้ย-เตี้ยต้นหนึ่ง
บนต้นมะพร้าวมีรังนกกระเต็น
เสียงลูกนกร้องอยู่แว่ว-แว่ว
ระหว่างต้นไม้ใหญ่กับต้นมะพร้าว...
มีเรือของลุงใจจอดอยู่
บนเรือมีผ้ายางคลุมกันฝน
บนผ้ายางมีน้ำขังเป็นแอ่งลงไปในท้องเรือ
...
เสียงกุกกัก-กุกกักแว่วมา
แว่ว-แว่วมาจากในเรือ
นกกระเต็นตัวหนึ่งกำลังจมน้ำ
มันตะเกียกตะกายอย่างเหนื่อยล้า
...
รีบหาไม้แหย่ลงไปให้มันเกาะ
แม่นกขนเปียกโชกตัวสั่นเทา
เอามันมาตากแดดให้ขนแห้ง...และอบอุ่น
เมื่อขนแห้งดีแล้ว...
แม่นกก็บินหายไป
...
พักใหญ่...มันบินกลับมาอีกครั้ง
พร้อมกับใส้เดือนตัวยาวที่มันคาบไว้ในปาก
...
ภายในรัง...
ลูกของมันสามตัวกำลังรออยู่
แม่นกบินวนเวียนไปมาจนเกือบค่ำ
จึงยอมเข้ารัง
ฉันแอบนั่งลุ้นอยู่...พลอยอิ่มใจไปด้วย
ช่วยไว้ได้ถึงสี่ชีวิต
...
มันเป็นช่วงเวลาที่แสนพิเศษ
ไม่ใช่แค่บ่ายวันอังคาร
...
เที่ยงวันนี้...แอบดูพวกมันอีกครั้ง
คราวนี้คาบเหยื่อมาพร้อมกันสองตัว
ทั้งพ่อนกและแม่นก
ลูกของมันคงอิ่มท้อง...และค่อย-ค่อยโตขึ้นทุกวัน
ขออย่าให้พ่อนกแม่นกต้องเป็นอะไรไปอีกเลย