สวนเสเฮฮาศาลาคลายเศร้า

ดอกบัว

เฮฮาหฤหรรษ์ร่วมหรรษา
ออกจากใจผูกพันแย้มกิริยา
ให้เริงร่าวิบไหวใคร่ภิรมย์
สรรค์ผสมผสานเพื่อผองชน  
ศาลาศิลป์ใฝ่ถวิลให้ตามติด
เว้าวอนมิตรขอชิดดลเกิดผล
ลืมทุกข์ท้อสานก่อฉ่ำกมล
เราทุกคนเคียงข้างมิห่างกัน    
พานพบสุขทุกข์คลายไม่หมองศรี
ฝันใฝ่มีเพื่อนแท้มิแปรผัน
ผสานเสียงอักษราสื่อสัมพันธ์
เปรียบดั่งจันทร์ส่องแสงคู่หมู่ดาว
    
บริบทวางจดให้ทดสอบ
ในหนึ่งนี้เพียรกอบทุกห้วงหาว
ธรรมชาติรื่นรมย์พรมสกาว
ทุกบางคราวใช้ดับสงบตน    
ถึงจะผ่านเนิ่นนานมิร้างหนี
ตรึงฤดีรวมฐานมิสับสน
ด้วยดวงจิตดั่งแก้วคอยเพาะบ่ม
หญิงฝึกธรรมนำตนลบมลทิน         
ซึ่งธรรมะชี้เฉพาะเร่งดับทุกข์
ช่างแสนสุขพ้นอบายใจมีศีล
ฉากชีวิตคิดว่างเป็นอาจิณ
จะหมดสิ้นตรอมตรมระทมใจ     
งามเงียบงันสวรรค์มิอาจลี้
เคล้าดนตรีบรรเลงเพรงไสว
ขอชีวีพร้อมเพียงเพริศพิไล
เกินหักใจจากลามาแบ่งปัน    
เกี่ยวก้อยกรองขับขานสื่ออักษร
ขีดเขียนกลอนกล่อมเกลาเฝ้ากอบฝัน
โซ่สายใยผูกเรียงมาเคียงกัน
คล้องปลอบขวัญเธอฉันยามเดียวดาย   
ในบางครั้งเศร้าซึมลืมความสุข
ทุกข์ไล่รุกเบี่ยงเบนใจสลาย
สุดโศกตรมขมขืนทั้งใจกาย
กับผ่อนคลายย้อนหวนลานกวี    
อารมณ์ซึ้งถักร้อยสร้อยสลัก
สื่อกานต์ปักตรึงทรวงห้วงสุขขี
หยอกเย้าแหย่แก่กันฉ่ำฤดี
ยามเผยคำวลีมีให้กัน    
บ้างชี้แนะนำทางพร่างไสว
นำจิตไปพุทธะแดนสุขสันต์
ริ้วล่องลมชมเพลินอัศจรรย์
แววสวรรค์รังสรรค์ดับพิษไฟ    
บ้างตัดพ้อตอกย้ำพร่ำอกหัก
ถูกสลัดรักลวงครวญหมองไหม้
เพ้อรำพันโศกศัลย์ฝันทลาย
เจ็บราวในใจช้ำเขาย่ำยี่   
บ้างอ่อนแอต่อโลกอย่างโศกเศร้า
เข้ามาเล่าเรื่องราวชีวิตนี้
แสนท้วมท้นจมปลักซากฤดี
พ่อแม่ลี้หนีไกลไม่หวนคืน   
บ้างสื่อสาส์นสุขสมเพาะบ่มรัก
งอกงามหนักรักนี้เชยชวนชื่น
กรุ่นกำจายรายล้อมอย่างดูดดื่ม
ว่ารักรื่นอยู่ใกล้ไม่ลืมเลือน  
สวนสวรรค์สรรค์สร้างงานหนักเขียน
มารู้เรียนเพียรพร่ำร่ำขับเคลื่อน
ฝากรอยคำน้ำใจไม่แชเชือน
เพราะเราเหมือนเพื่อนพ้องร่วมห้องเรียน  

ยิ่งอาวรณ์ยามแว่วแผ่วเสียงเพลง
มาขับกล่อมบรรเลงเร่งคัดเขียน
สติตั้งบรรจงอย่างพากเพียร
สื่อรู้สึกสำเนียงของภายใน 
แด่ปวงชนหม่นหมองบนกองทุกข์
ได้สบสุขสดชื่นรื่นสดใส
ปลุกประโลมโน้มนำร่ำหทัย
ชุปชีวิตโรจน์ไกลสุกสกาว  
ให้จำรัสวัฒนาท้าต่อโลก
ให้พ้นโศกพบสุขดุจเหิรหาว
ธารารินหลั่งรดพจน์แพรวพราว
พรั้งพร้อมดาวกระจางทั้งสาธร    
ธรรมทานเผยแพร่มวลมนุษย์
เพื่อยั่งหยุดรอยกรรมที่ตามหลอน
หมั่นพากเพียรฝึกร่ำปลดนิวรณ์
หวังทอดถอนผลกรรมที่ทำมา    
ลดอัตตาหลงใหลในกิเลส
ให้ข้ามเขตบ่วงมารทั้งหิงสา
จงเร่งรั้งตรึกตรองผุดโสภา
ทั้งกายคตานั้นหมั่นปลงใจ  
 
ถือเมตตาปราณีขันติมั่น
รบประจัญอกุศลดลพลิ้วไหว
ไล่ตัณหาอวิชาไปให้ไกล
อย่าวนเวียนหลงใฝ่ในภูธร    
มีปัญญาสมาธิสติชอบ
มาเป็นกรอบป้องกันใช่สั่งสอน
สละห่วงบ่วงรึงตรึงตรึกตรอง
กุศลส่องตามส่งจงรำไพ     

เก็บตะวันที่เคยส่องฟ้า 
เก็บเอามาเก็บไว้ในใจ 
เก็บพลังเก็บแรงแห่งแสงยิ่งใหญ่ 
รวมกันไว้ให้เป็นหนึ่งเดียว 
เก็บเอากาลเวลาผ่านเลย 
สิ่งที่เคยผิดหวังช่างมัน 
หนึ่งตัวตนหนึ่งคนชีวิตแสนสั้น 
เจ็บแค่นั้นก็คงไม่ตาย 
ธรรมดาเวลาฟ้าครึ้มเมฆหม่น 
พายุฝนอยู่บนฟากฟ้า 
คงไม่นานตะวันสาดแสงแรงกล้า 
ส่องให้ฟ้างดงาม 
หากตะวันยังเคียงคู่ฟ้า 
จะมัวมาสิ้นหวังทำไม 
เมื่อยังมีพรุ่งนี้ให้เดินเริ่มใหม่ 
มั่นคงไว้ดังเช่นตะวัน