ชิงช้า สายน้ำ ชีวิต

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

วงคลื่นกลืนน้ำกระเพื่อมไหว
ธารใสไหลหยอกกระชอกสาย
ดอกคูนลอยเนืองเหลืองประปราย
บัวบานก้านส่ายไหวโอนเอน
     ผูกเชือกไม้กิ่งเป็นชิงช้า
ยื่นสู่ธาราข้าเคยโหน
เหนือกิ่งยอดไม้ได้กระโจน
ลงน้ำวงวนยังชื่นใจ
     นั่งบนชิงช้าขาสองข้าง
น้ำโอบข้ายังรับรู้ได้
เชือกส่ายไหวติงชิงช้าไกว
ขาส่ายน้ำใสไหลกระเซ็น
     เมื่อเล็กอับจนตัวคนเดียว
ชิงช้าคือเสี่ยวเป็นเพื่อนเล่น
ปีนป่ายไม้คูนเมื่อยามเย็น
แต่งกลอนสอนเข็ญแต่ใดมา
     ยามร้อนโจนน้ำให้น้ำกอด
เย็นเสี้ยวซึมหยอดสู่ร่างข้า
เข้าใกล้ดอกบัวกลัวน้ำตา
จะไหลออกมาถ้าเด็ดบัว
     เมื่อใดใจเหงาเข้าความล้า
หยิบเอาปากกาที่ทัดหัว
สมุดในกระเป๋าเราติดตัว
เขียนกลอนหม่นมัวอยู่ร่ำไป
     ปีนรับลมเย็นเล่นต้นคูน
ลมไล่ส่ายหมุนดอกคูนไหว
พลัดขั้วโรยรวงร่วงลาใบ
นับคูนลอยไปในน้ำวน
     ดอกคูนกลีบน้อยไม่ลอยห่าง
ทำทีเหมือนดังจะห่วงต้น
คูนเอยเจ้าเหมือนข้าทั้งตัวตน
ชิงช้าคูนจนรักไม่เลือน
     พิงโคนคูนยันตะวันค่ำ
เย็นย่ำสนธยาอาทิตย์เสมือน
สัมผัสลมหนาวดูดาวเดือน
หริ่งเรไรเยือนเป็นเพื่อนเพลง
     ชิงช้าสายน้ำนำชีวิต
ดอกคูนวิจิตรกลีบบานเบ่ง
เนรมิตความสุขผู้ครื้นเครง
บรรเลงชีวิตแต่ผู้เดียว
     ไม่อาจแยกคูนชิงช้าได้
แยกน้ำธารใสที่แน่นเหนียว
ออกจากคำนึงเพียงหนึ่งเดียว
หนึ่งในหลายเสี้ยวบ่ได้เลย
     วงคลื่นกลืนน้ำกระเพื่อมไหว
ธารใสไหลหยอกที่เรียบเฉย
น้ำนิ่งเงียบงันเหมือนอย่างเคย
ดอกบัวคูนเอ๋ยเมินเฉยวาง
	.............
     แสงทองสะท้อนน้ำเมื่อจันทร์ส่อง
ไกวชิงช้านั่งมองไม่เคยห่าง
ในคืนงันเงียบเหงาหมอกเทาจาง
คงจะพบจันทร์กระจ่างข้างหัวใจ