:*:เด็กเร่ร่อน:*:

มณีจันทร์

 คืนมืดมิด อีกครา ป่าคอนกรีต
กับอดีต ปวดร้าว แต่หนหลัง
ความทุกข์โถม กระหน่ำ ซ้ำประดัง
ต้องเซซัง ร่อนเร่ มาแรมไกล
ครั้นนึกถึง อดีต ที่อัดอั้น
ความเจ็บอัน ปวดร้าว และหวาดไหว
อยากปิดกั้น แต่ดัน จำขึ้นใจ
สะอื้นไห้ ร่ำร้อง ก้องกังวาน
หนูทำผิดอะไรที่ไหนหรือ
ถึงลงมือลงไม้ไม่สงสาร
มาตีน้องและหนูให้ทรมาน
พ่อแม่วานบอกหน่อยหนูคอยฟัง
เมื่อที่นี่ไม่มี รักโอบอุ้ม
หนูยอมกลุ้มพาน้องหนีเบื้องหลัง
ไปเผชิญเบื้องหน้าเพียงลำพัง
เพื่อความหวังสดใสใครยื่นมา
มองทางใดใจนั้นพรั่นหวาดหวั่น
น้องหนาวสั่น ใจพี่ เจ็บหนักหนา
ไร้อาหารจานเจือเพื่อแก้วตา
ที่พักพาอาศัยก็ไม่มี
เห็นบ้านร้างยิ้มชื่นมื่นในอก
ได้ป้องปกกายนอนให้เหนื่อยหนี
เจ้าถิ่นไล่ไสหัวไม่ปราณี
ซ้ำทุบตีมีช้ำระกำกาย
เลยต้องไปอาศัยใต้สะพาน
หนาวสะท้านก็กอดพรางไม่ห่างหาย
น้องเจ็บไข้ให้ร้าวสั่นเพราะครั่นกาย
แต่พี่ชายกลับปวดร้าวเศร้าทรวงใน
จึงจำยอมทอดกายเพื่อขายตัว
ใช่ใฝ่ชั่วมั่วกามาก็หาไม่
เพื่อรักษาน้องตนทนฝืนใจ
หวังเพียงได้เงินทุนมาจุนเจือ
ครั้นได้เงินเดินหาซื้ออาหาร
เพียงไม่นานมากจนเกินล้นเหลือ
ทั้งหยูกยาเตรียมไปให้เหลือเฟือ
ยังมีเผื่อคราต่อไปหากไม่สบาย
ได้พร้อมยาและอาหารลนลานวิ่ง
แต่พานพบกับสิ่งมิคาดหมาย
อันธพาลรุมยำช้ำปางตาย
เจ็บทั้งกายหายทั้งของนองน้ำตา
แม้แสนเจ็บเพียงใดใจห่วงน้อง
จึงจำต้องแบกหน้าช้ำร่ำมาหา
สงสารน้องต้องเจ็บป่วยด้วยโรคา
ไร้แม้ยาอาหารผ่านท้องเลย
ก้าวเดินต่อ พ้อไป ไม่กี่ก้าว
ความปวดร้าว ถาโถม โหมมิเฉย
ต้องล้มพับ บาดแผล แย่กว่าเคย
นอนร่างเกย สติดับ ลับร้าวราน
ครั้นพอฟื้นคืนสติพี่นึกได้
น้องป่วยไร้ข้าวยาและอาหาร
ใจพี่ร้อนรุมเร้าถึงอาการ
น้องทรมานนอนหนาวร้าวดวงใจ
เดินเรียกร้อง ก้องไป ทั่วทุกที่
แต่มิมีน้องพี่อยู่ที่ไหน
ซมซานกลับ สะพาน ที่ซุกกาย
เพียงหวังได้ เจอน้อง ตามต้องการ
เห็นน้องนอน คุดคู้ อยู่ในนั้น
รีบก้าวพลัน ด้วยใจ เปี่ยมสงสาร
น้องนอนนิ่งใจพี่ยิ่งทรมาน
พี่เรียกขาน อย่างไร ไม่ตอบมา
สายเสียแล้วน้องพี่ทนไม่ไหว 
ลมหายใจสิ้นแล้วพี่ถลา
กอดร่างน้องเย็นเฉียบทั้งน้ำตา
ใยน้องลาจากหนีพี่แสนไกล
ร่ำร้องก้อง น้องไม่ คืนหวนกลับ 
น้องลาลับใจพี่แหลกสลาย
กอดศพน้อง ร่ำร้อง แทบขาดใจ 
เอาพี่ไป ด้วยนะ อย่าทิ้งกัน
ต่อแต่นี้ จะอยู่ได้ อย่างไรเล่า
ดวงในเราแหลกแล้วแก้วตาฉัน
ชีวิตนี้ ที่เหลือ ให้ใครกัน
ก็ในเมื่อมันแตกยับไปกับตา
นี่คือหนึ่ง ชีวิต เด็กเร่รอน  
ที่ต้องนอน ระทม ใต้เวหา  
คนหยามเหยียด เดียดฉัน พลันตีตรา
ไม่มีค่า ปัญหา ของสังคม 
ไออุ่นใด ไหนเล่า เท่าที่บ้าน 
ช่วยกันสาน ทอถัก รักสุขสม
ลดปัญหา มากมาย ในสังคม
ใช้รักห่ม ปัญหา พามลาย