ทุกทิวาและราตรี
victoriasecret
เช้าวันจันทร์พลันเหงาเปลี่ยวเปล่าจิต
เฝ้าแต่คิดถึงดวงใจที่ใหลหลง
เธอจะเป็นเช่นไรให้พะวง
ป่านนี้คงคิดถึงพี่ที่จากมา
วันอังคารสงสารตัวมัวแต่เศร้า
คิดถึงเจ้ายุพินถวิลหา
คงจะเป็นเช่นกันขวัญชีวา
จงตั้งตารอวันที่พี่กลับไป
ถึงวันพุธสุดหักห้ามความคิดถึง
เฝ้ารำพึงว่าเนื้อเย็นเป็นไฉน
จะอยู่ดีมีสุขทุกข์เช่นไร
ขอฝากความห่วงใยไปถึงเธอ
พฤหัสฯตัดสินใจไว้แน่วแน่
ไม่ยอมแพ้ใจตัวเองเกรงจะเผลอ
จะระงับดวงจิตคิดถึงเธอ
แต่ต้องเก้อเผลอไปแพ้ใจตน
ครั้นวันศุกร์ยิ่งทุกข์ตรมข่มไม่ไหว
ต้องแพ้ใจอีกคราน่าฉงน
ครุ่นคิดถึงแต่น้องราวต้องมนต์
จำต้องทนแบบนี้อีกกี่วัน
พอวันเสาร์เช้า-สายจนบ่ายค่ำ
ใจเจ้ากรรมคิดถึงแต่แม่จอมขวัญ
รำลึกถึงวันเก่าเก่าเราผูกพัน
ต่อเมื่อไรจึงถึงวันนั้นอีกที
วันอาทิตย์ในจิตใจให้ว้าวุ่น
เฝ้าแต่ครุ่นคิดคำนึงถึงยาหยี
แสนเจ็บปวดรวดร้าวเศร้าฤดี
อีกกี่ปีจึงสมใจที่ใฝ่รอ
ทุกทิวาและราตรีที่ผ่านพ้น
ช่างฝืนทนยากยิ่งเสียจริงหนอ
แต่ขอเพียงทรามสงวนนวลละออ
ยังเฝ้ารอตัวพี่นี้ยอมทน.
-พงษ์ศรีทัศน์- Kuala Lumpur, Malaysia