ดวงจินต์เจ้าสิ้นไร้ในความหวัง ดอกโศกบานสะพรั่งยากยั้งไหว หากรื้อถอนถากถางจนร้างไป เกรงดอกรักบานใหม่ใจจะชา เพลิงดอกไม้สว่างหว่างสวรรค์ เพียงราตรีเท่านั้นตามสรรหา พออาทิตย์ทักทายปลายนภา ก็โรยราเลือนแสงแข่งสุรีย์ ดวงจินต์เจ้าหวามไหวไปเท่านั้น ทุกข์เท่าใดทนกลั้นอย่าหวั่นหนี หลับลงพักผ่อนบ้างหว่างราตรี อาจพรุ่งนี้สุขสันต์อย่าหวั่นไป เพลิงดอกไม้สว่างหว่างสวรรค์ เพื่อฉลองเหมันต์อีกวันใหม่ ดอกโศกบานสะพรั่งบนฝั่งใจ เพื่อต้อนรับสุขใดได้ผลิบาน ดวงจินต์เจ้าสิ้นไร้ในความหวัง จงตรองฟังเสียงใจที่ไหวหวาน ไม่มีหรอกรัตใดอนันตกาล ไม่มีดอกโศกบานได้นานวัน
26 ธันวาคม 2550 09:09 น. - comment id 804437
ดีจ้า..........คุณกวีปกรณ์........... ทุกสิ่งล้วนเปลี่ยนแปลง....ไม่อาจยึดติดได้เลยสักสิ่งอย่าง....แวะมาทักทายจ้า
26 ธันวาคม 2550 09:49 น. - comment id 804443
ไม่มีดอกโศกบาน ได้นานวัน........
26 ธันวาคม 2550 10:37 น. - comment id 804457
ดอกไม้บาน บานแล้วก็ต้องมีวันร่วงราครับ เอาเหอะน่า...รอก่อนละกันสักวันดอกรักก็จะบานครับ
26 ธันวาคม 2550 14:20 น. - comment id 804499
พี่ดาวระดาระดาก็เชื่อนะครับว่าสักวันดอกโศก มันต้องเหี่ยวและแห้งไป ถึงวันนั้นน้องอย่าลืมเอาไปทำปุ๋ยนะได้ประโยชน์ด้วยครับ กลอนเพราะครับ พี่จะพยายามแต่งให้ได้แบบนี้บ้าง พี่จะพยายามครับ
26 ธันวาคม 2550 15:27 น. - comment id 804525
ดอกโศก...ฤๅบาน...นานได้ ร่วงโรย...หล่นไป...ดุจฝัน รอแสง...ทองทอ...ตะวัน ดอกรัก...จะบาน...ในใจ มีทุกข์...เดี๋ยวสุข...เข้ามา ท้องฟ้า...หลังฝน...สดใส อยู่ที่...อย่าท้อ...ก้าวไป สู่วัน...ใหม่ใหม่...ของเธอ *****************************
26 ธันวาคม 2550 15:56 น. - comment id 804551
ชอบจังค่ะบทนี้
26 ธันวาคม 2550 16:48 น. - comment id 804571
อ่านจบแล้วมีความหวังขึ้นมาเลยค่ะ คงไม่โศกตลอดไปหรอกเนอะ ..สักวันต้องมีวันของเราบ้าง.. สักวัน
27 ธันวาคม 2550 10:46 น. - comment id 804852
อยากได้ดอกที่บานนานวันมั้ยล่ะ ดอกโรยไม่รู้บาน เอ๊ยยย บานไม่รู้โรยไง บานบุรีก็ได้..เอ้า...