ฉันยืนอยู่ในบ้านกลอนด้วยรอนไหว มีแค่เพียงกำลังใจจากที่นี่ ขอบคุณนะสำหรับความรู้สึกดีดี สิ่งเหล่านี้จะเก็บไว้ให้ซึ้งใจ ขอบคุณความห่วงใยในความห่วงหา ขอบคุณความเมตตาที่หยิบยื่นมาให้ ขอบคุณไมตรีจิตมอบให้มิตรบนทางไกล ขอบคุณบ้านกลอนไทยที่ให้ความรู้สึกดีดี ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาทายทัก ขอบคุณกลอนทุกวรรคที่ช่วยสื่อความรู้สึกตรงนี้ ขอบคุณพี่น้องผองเพื่อนสำหรับมิตไมตรี ขอบคุณลานกวีที่ทำให้มีเรา ฉันยอมรับว่าชีวิตมีแต่เรื่อง ทุกวันก็เปล่าเปลืองกับน้ำตาและเปลี่ยวเหงา น้ำตาไหลมาเหมือนสายลมเบา โลกของฉันสีหม่นเทาเศร้าเหงาจาบัลย์ มีแค่เพียงพื้นที่ตรงนี้ ที่ให้ฉันได้มีซึ่งความฝัน หล่อหลอมตัวเองด้วยน้ำตานับหมื่นพัน ทำให้มีความฝันและความผูกพันในหัวใจ ขอบคุณพื้นที่ในบ้านกลอน ที่ทำให้ความไหวอ่อนได้รอนไหว น้ำตาเริ่มตกตะกอนและสิ้นใจ วันนี้ฉันเข็มแข็งได้เพราะมีเรา
4 ธันวาคม 2550 23:41 น. - comment id 796795
เธอยืนอยู่ในบ้านกลอนอย่าอ่อนไหว หยุดโหยไห้น้ำตาอย่ารินไหล ปลุกปลอบตนบนก้างย่างอย่างมั่นใจ ยิ้มเข้าไว้ ณ คนดี อย่าขี้แย.%36 %เป็นกำลังใจให้นะคะ
5 ธันวาคม 2550 11:31 น. - comment id 796953
** เธอจะไม่ เดินคนเดียว เปลี่ยวใจแล้ว มีดวงแก้ว งามงด ที่สดใส คอยเคียงข้าง ปลอบขวัญ ทุกวันไป รักห่วงใย คงมั่น นิรันดร.....ฯ ชีวิตย่อมไม่สิ้นหวัง..ขอเพียงมีพลังใจ...ก้าวต่อไป..ด้วยความมุ่งมั่น...เราจะเป็นกำลังใจให้กันค่ะ....