แผ่นหลังข้า เต็มไป ด้วยรอยบาท เพราะมุ่งมาตร ปราบข้าศึก ศัตรูใหญ่ แต่ทะลึ่ง ไปข้างหน้า ในทันใด ตีนของใคร ก็ไม่รู้ ดันถีบมา โดนศัตรู เสียบดาบ เข้าที่อก โอ้นรก แค้นใจ จริงละหนา สุดจะเจ็บ สุดจะช้ำ ปวดระอา ช้ำชีวา น้ำตานอง ตรองตรมตาย มันสามารถฆ่าได้แม้พี่น้อง เพียงแต่ต้องการแค่ได้เป็นใหญ่ หรือเพียงแต่เมียน้อยได้สมใจ หรือหลีกไปให้พวกข้าได้เข้าครอง สมน้ำหน้าแล้วหนาเจ้าคนซื่อ โง่ซื่อบื้อ ดื้อรั้น ไม่พริ้วไหว ไม่เข้าหา เจ้านาย ไม่ว่องไว แถมขัดใจ ขัดประโยชน์ โทษถึงมี รอยเท้าย่ำ เหยียบไป บนซากศพ นับไม่ครบ เต็มไปหมด สลดเหลือ ร่างกายแหลก ดวงจิตสลาย อายว่านเครือ คอถูกเถือ บั่นไป ในศัตรู อีแร้งเห็น ก็มาจิก กินเนื้อ มดมาเถือ ลูกตา สนุกสนาน หมาก็มา คาบกระดูก ตัวละอัน แมลงวัน สนับสนุน ทุกตัวตน
สะพั่งสะท้านไมภพ 17 พ.ย. 2550 07:44 น. - ID 109691 
1040
4
0
17 พฤศจิกายน 2550 08:08 น. - comment id 789764
บางครั้งเพื่อนเรามันก็เผาเรือนเราได้เหมือนกัน
17 พฤศจิกายน 2550 13:33 น. - comment id 789947
แป่ว...กลายเป็นศพซะงั้น
โหดดี
17 พฤศจิกายน 2550 13:52 น. - comment id 789957
พี่อั่น... ทำไมกลอนพี่ท่านช่างดุเดือดเลือดพล่านแท้น้อ อิอิ โหดและเพราะจังค่า.... (¯`°.¸♥♥¯`° ศรรกราหน้าทะเล้น °´¯♥♥¸.°´¯)
18 พฤศจิกายน 2550 12:00 น. - comment id 790351
เรียน บนข ผู้หญิงมือสอง ศรรกรา ที่เคารพ แม้ว่ากลอนของกระผมจะดุเดือดเลือดพล่านไปหน่อย แต่ก็เป็นไปตามอารมณ์คน ที่มีโลภ โกรธ หลง อยู่เต็มๆ ก็ขอขอบคุณที่ติดตามครับ เจอกันในบทใหม่ครับ
18 พฤศจิกายน 2550 17:16 น. - comment id 790392
อ่านแล้วววว..เฉียว..อื๋ยยยยย...
18 พฤศจิกายน 2550 18:52 น. - comment id 790426
นึกถึงระเบิดที่เกิดขึ้นในชุมชน นึกถึงคนที่หล่นร่วงราวใบไม้ นึกถึงคนอำมะหิตผิดวิสัย นึกถึง...ใต้....ชายแดน....สนธยา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
