หญ้าคา แดดอันร้อนแรง...เผาผิวไหม้แสบ... อากาศเบาบาง... กระหายน้ำ...หิว...หมดเรี่ยวแรง... อยากหยุดพัก....ใต้ร่มเงาใบ...สัมผัส...ลมอ่อน...เย็นกาย อยากเงียบหลับ...ฝัน...พออิ่มใจ..... มิได้ซิ! ...หยุดมิได้...จำต้องดั้นด้น แม้อาทิตย์แผดแรง...ดั่งอาฆาต...มิปราณี แม้...เป็นทุกข์...แสบเหลือ...เหงื่อไหลเข้าตา.... จำต้องบุกฝ่า...ดงหญ้าคา...หายากพืชอื่นขึ้นแซม แม้รู้...ใบหญ้า...ระคายเคือง...ด้วยขนอ่อนขาวละมุน ใบคม...กรีดหน้า...บาดขา...เลือดผสม...เหงื่อ...เนื้อสั่นระริก.... แม้เกลียด...เจ้าพวกวัชพืช....ผะอืดผะอม...จำต้องข่ม.... แต่ยามต้องลม...ต้องชม...เจ้าพลิ้วไหว...ไกวเอน...เบนตามทิศ ยามลมตระบัด...เจ้าพัดพลิ้ว...ลิ่วล่อ...ล้อลม แม้ร้อนผ่อนได้...คลายอารมณ์ รับรู้...แม้อยู่...ในดงทุกข์...แต่สุขได้ แม้บางคน...บ่นมองเจ้าไร้ค่า... เบียดบัง...ผักเขียวของชาวนาร่างผอม...ผิวกรำแดด ที่ปลูกไว้ในเดือนห้า ใบบางบาดแก้ม...พวงชมพู่...สาวน้อย...น่ารัก...อ่อนวัย แต่ใครจะทราบ(ละ)...รากหวาน...ซ่อนอยู่...คู่ใบคม อุ้มดิน...อุ้มน้ำ...อุ้มสรรพสัตว์...หลายพันธ์ เป็นบ้าน...เป็นเรือน...สรรพสัตว์...หลากพรรณ แม้แห้งแล้ง...ถึงเหี่ยวเฉา...เป็นเหยื่อไฟ....เหลือถ่านดำเบาหวิว ลอยล่อง...ยามต้องลมหมุน หลังวอดไฟ...จะ งอกเขียวสดใส...แม้ได้เพียงน้ำค้าง... ดูซิ...กระท่อมชาวนา...ชายดงหญ้าคา...ไกลลิบๆ กลางแดดนั่น... ฝาทำด้วยไม้ไผ่...แม้ใกล้ผุ...เอียง...ไม่รู้วันใดล้ม... แต่คงร่มเย็น...ภายไต้...หลังคา...หลังคาหญ้าคา หลังคาหญ้าคาแห้ง...ต้นเดือนหก...ฝนตกใส่...เสียงคงน่าจับใจ ฮือ...ได้กลิ่นหอมหญ้าแห้ง...ผสมไอดิน คุ้มฝน....อบอุ่น แม้ค่าเพียงนิด...เป็นอาสนะรองนั่ง...ใต้ร่มมหาโพธิ์...บรรลุนิพพาน แม้รู้ดงหญ้าคา...ที่ถูกตราหน้า...ว่า...วัชพืช หนาครึ้ม...ต้องเดินผ่าน...อีกยาวไกล แต่จะฝ่าไป... เพื่อหวัง...จะขอน้ำในโอ่งดิน...ริมชายคา... ชายคากระหนำ...ของคู่รักชรา...ให้พออิ่มใจ
SAENG 13 ต.ค. 2550 05:23 น. - ID 108366 
1791
0
0
13 ตุลาคม 2550 06:28 น. - comment id 770434
สวัสดีครับเขียนได้ยอดเยี่ยมเลยครับ แต่น่าจะเอาไปตั้งในหมวด " เรื่องสั้นใหม่ " นะครับ โชคดีนะครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
