มรสุมแห่งชีวิตคิดแล้วกุ้ม เหมือนดั่งหลุมของมารที่วางไว้ ว่าสักวันคนต้องตกลงไป อยู่ภายใต้นโยบายของพวกตน หนึ่งในนั้นมีหลายท่านที่ไปตก อยู่บนอกของมารที่วาบหวาม เมื่อได้เห็นใจวิ่งและติดตาม เข้าไปหาเบ็ดงามของหมู่มาร เบ็ดทั้งหลายนั้นหนาตาเห็นรูป เกิดขึ้นปุปจิตนั้นเที่ยวสรรหา ให้สังขารเป็นหนึ่งในขันธ์ห้า ปรุงแต่งว่าหน้าตาชั่งสวยงาม แล้วจิตใจก็ไหวไปตามคิด ที่ตัวจิตหลงไปตามโมหา กว่าจะรู้ตัวได้ต้องโสกา ว่าตัวข้าเสียท่ากับหมู่มาร