"ไร้เดียงสา" ทีละหน่อยทีละหน่อยค่อยค่อยชิด ทีละนิดทีละนิดเข้าชิดหน่อย เจ้ากิ้งกือไร้เดียงสาขาน้อยน้อย จะพาเจ้าค่อยคล้อยสู่พงไพร ให้กอหญ้าเป็นป่าพนาชัฎ กระทัดรัดพรางตาใต้ฟ้าใหญ่ ใบเรียวนั่นคือร่มน้อยคอยคุ้มภัย รอแสงทองวันใหม่ได้ส่องมา ขาของเจ้า ขานั้น นั้น นั้น นั้น สิบ ร้อย พัน ปั่นมะงุมมะงาหรา เดี๋ยวยืดออก...ชิดเข้า...ทุกเวลา ไร้เดียงสา ใต้ฟ้าใส คงใจลอย ขยับอีก ทีละหน่อยค่อยค่อยชิด ขยับเข้า ทีละนิดเข้าชิดหน่อย เจ้ากิ้งกือไร้เดียงสาขาน้อยน้อย คงเดินย่ำซ้ำซอยตามรอยบรรพ์ ฯ
"เพชรสังคีต" 18 ก.ค. 2550 16:25 น. - ID 105021 
1087
4
0
18 กรกฎาคม 2550 16:32 น. - comment id 726398
น่ารักดี
18 กรกฎาคม 2550 16:39 น. - comment id 726403
ชอบมากๆค่ะ
18 กรกฎาคม 2550 16:47 น. - comment id 726412
ขนลุกทุกทีที่เห็นกิ้งกือค่ะ
18 กรกฎาคม 2550 20:58 น. - comment id 726494
เค้ากลัว กิ้งกือ
18 กรกฎาคม 2550 21:49 น. - comment id 726529
แพรวกลัวกิ้งกือ ที่สุดในโลกค่ะ แต่กลอนดีมากค่ะ
19 กรกฎาคม 2550 17:44 น. - comment id 727019
เป็นสัตวืที่แปลกนะ...มีขาเยอะแต่สามมัคคีกันเดิน...ไม่เคยเห็น กิ้งกือสะดุดขาตัวเองล้มซักทีนึง
29 พฤศจิกายน 2550 19:59 น. - comment id 794839
ชอบจังเลยคะน่ารักดีไม่น่าเชื่อว่ากิ้งกือที่ใครๆต่างรังเกียจอ่านแล้วดูน่าเอ็นดูไปเลยขอยืมกลอนไปใช้หน่อยนะคะอยากให้เพื่อนได้อ่านด้วย
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
