นักเดินทางพเนจร

แดนไกล ไลบีเรีย


ฉันกำลังเดินทาง......
อยู่ในโลกใบกว้างอันโดดเดี่ยว
โดยสารกาลเวลามาคนเดียว
ออกท่องเที่ยว, ร่อนเร่พเนจร
บนถนนสายใหญ่......
เคยไหม  ยิ่งไกลยิ่งเหนื่อยอ่อน
ผ่าน-พบเจอ ทั้งสุขทั้งทุกข์ร้อน
เป็นบทเป็นตอนแห่งเป็นไป
ฉันกำลังเดินทาง......
ในระหว่างความสับสน, สงสัย
ฉันเดินทางร่อนเร่เพื่อสิ่งใด
ความยิ่งใหญ่  หรือใฝ่ฝันอันตระการ
ฉันแค่เพียงร่อนเร่ไปไร้จุดหมาย
เงียบง่าย, ตามชีวีที่เติบกร้าน
วันนี้  วันนั้น  วันวาน
ฉันพ้นผ่านตัวเองอยู่ลำพัง
ฉันรู้เพียงว่าฉันต้องเดินทาง
ร่อนเร่ในโลกกว้างเล่าความหลัง
สู่ขอบฟ้าสีเหลืองเมลืองมลัง
สู่ขอบฝั่งความฝันอันรางชาง
ฉันจะเดินต่อไป......
ด้วยหัวใจและสองเท้าพร้อมก้าวย่าง
เดินไป  เดินไป  สุดปลายทาง
จนกว่าพบฟ้าสางแสงตะวัน
เพราะฉันคือนักเดินทาง......
ก้าวย่างย่ำไปในโลกฝัน
จะเหนื่อยบ้าง  ล้าบ้าง, ก็ช่างมัน
เถิดเรียกฉัน “นักเดินทางพเนจร”
				
comments powered by Disqus
  • 10 มิถุนายน 2550 00:37 น. - comment id 707940

    74429678_a614e1b38f.jpg
    
    กลอนเพราะค่ะ 11.gif
  • ~๛ งามงอน ๛~

    10 มิถุนายน 2550 01:03 น. - comment id 707947

    1.  เห็นด้วยคับ/ค่ะ อิอิ อุ๊ย!! สับสนในเพศตัวเอง  คิคิ
    
    หวัดดีค่ะ เจ้าของบ้าน  หวัดดีค่ะ ป.  ไปนอนแร่ะค่ะ แฮ่แฮ่  แวะหาเรื่องกะนักเลงก่อนนอน อิอิ
  • นายธนา

    10 มิถุนายน 2550 06:56 น. - comment id 707958

    ไพเราะมากมายครับ
    
    57.gif57.gif57.gif
  • ตะวันจะลับขอบฟ้า

    10 มิถุนายน 2550 17:09 น. - comment id 708144

    แล้วเมื่อไรจะถึงสักกะทีล่ะค่ะ
    
    เดินเหนื่อยแย่เลย11.gif
  • babyswu

    14 มิถุนายน 2550 11:15 น. - comment id 710158

    ตัวฉันเองก็เป็นนักเดินทาง
    ใต้ฟ้า พร่างดาว สกาวใส
    เดินทาง ย่ำไป
    บนถนน ชุมสาย แห่งลำนำ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน