๏ เรารับรู้เรื่องราวอันเศร้าโศก คล้ายกับโลกอยุติธรรมกระหน่ำเขา ต้นเหตุเคราะห์เพราะมีพ่อขี้เมา กินแต่เหล้าแล้วทุบตีทุกวี่วัน เขา -ธันวา วิไล- หน้าใสซื่อ อดบางมื้ออยู่ไปอย่างไหวหวั่น ภาระแอกแบกปัญหาสารพัน ต้องฝ่าฟันความยากไร้เพื่อได้เรียน หลายครั้งที่อิดโรยและโหยหิว ท้องร้องกิ่วทรมานยามอ่านเขียน น้ำประทังลำบากหากยังเพียร หวังปรับเปลี่ยนชีพตนพ้นชะตา เขาวาดฝันวันใดได้เรียนจบ จะพานพบชีวิตใหม่ใจหรรษา แต่วันพรุ่งเลือนลางดุจค้างคา ไม่รู้ว่ากองทุนไหนจุนเจือ ? หากไม่มีโอกาสได้เรียนต่อ คิดแล้วท้อชีวิตยามคิดเผื่อ คงไม่พ้นกินข้าวคลุกเคล้าเกลือ และไม่เหลือสิ่งใดชุบใจตน ........................................................ -ธันวา- เอ๋ย...คนดีที่สัมผัส เรายากปัดหักใจทำไม่สน อยากช่วยเหลือพยุงไว้ในหนึ่งคน ฉุดเขาพ้นห้วงทุกข์พบสุขสบาย หนึ่งกำลังสองมือฤๅสามารถ แม้นไม่อาจพาเขาสู่เป้าหมาย แต่เจตนาของเรามิเปล่าดาย ด้วยสหายเมตตามาบำรุง โปรดจุนเจือเด็กน้อยที่ด้อยแรง ให้เติบโตกล้าแกร่งแล้วแรงรุ่ง เราวิงวอนให้ร่วมด้วยช่วยผดุง มอบวันพรุ่งแด่ -ธันวา- สักคราเทอญ ๚ะ๛
อัลมิตรา 7 มิ.ย. 2550 23:28 น. - ID 103377 
1770
10
0
8 มิถุนายน 2550 06:28 น. - comment id 706957
ยอดเยี่ยมครับผม...
8 มิถุนายน 2550 07:20 น. - comment id 706969
บางคนมีโอกาสแต่ไม่ค่อยใช้โอกาสของตัวเองให้มีประโยชน์ ตรงกันข้ามกับคนด้อยโอกาสกลับไขว่คว้าหาแทบเป็นแทบตาย ขอให้ธันวาได้โอกาสนั้นนะคะ
8 มิถุนายน 2550 07:47 น. - comment id 706987
แวะมาทักทายครับ...รอติดตามผลงานเสมอครับ
8 มิถุนายน 2550 08:24 น. - comment id 706992
ดีจ้า คุณอัลมิตรา......ต้นอ่อนต้นน้อยนั้นต้องได้รับการเหลียวแลแน่นอนจ้า.....แม้ไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้มากมายก็ขอภาวนาให้น้องเค้าได้รับโอกาสที่ดีแล้วกันนะจ๊ะ
8 มิถุนายน 2550 08:25 น. - comment id 706994
ผมอยากจะช่วยสมทบทุนอาหารกลางวันให้เขา จะบริจาคได้ที่ไหนครับ ........
8 มิถุนายน 2550 09:06 น. - comment id 707007
8 มิถุนายน 2550 09:37 น. - comment id 707013
ตักดื่ม..ลืมความโศกเศร้า เกลื่อนกลบความเหงาจางหาย สิ่งที่เป็นฤาจักสุขสบาย พอเมาหายกลับยิ่งเพิ่มพูนทวี.. ************ เดี๋ยวคง..เลิกนะ แวะมาเยือน..อีกครา
8 มิถุนายน 2550 10:02 น. - comment id 707018
สะท้อนให้เห็นสภาพสังคมที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนค่ะ คนที่มีความสะดวกสบายที่จะได้เรียนหนังสือ ก็ไม่คิดที่จะทำให้ดี แต่คนที่ไม่มีก็ต้องหาหนทาง ที่จะทำให้ชีวิตของเขาดีขึ้น.... น่าเห็นใจน้อง ๆ เหล่านี้มาก ๆ ค่ะ.....
8 มิถุนายน 2550 10:41 น. - comment id 707030
คุณอิม ครับ อ่านบทกลอนี้แล้ว .... "ขนคีงลุก" ชีวิตของธันวาน่าสงสาร ทุกวันวานผ่านไปไร้ความหวัง ก็มีเราชาวกลอนไทยได้ประทัง ให้ความคิดเธอยังพอเห็นแนว
8 มิถุนายน 2550 11:11 น. - comment id 707040
สนับสนุนบทกลอนสร้างสรรค์อย่างนี้ด้วยคนครับ...
8 มิถุนายน 2550 11:39 น. - comment id 707063
หน้าส่วนตัว
คนที่จะช่วยเหลือเด็กคนนี้ได้อันดับแรก น่าจะเป็นทางโรงเรียนนะคะ เพราะหากเด็กเรียนดี ความประพฤติดี โรงเรียนก็น่าจะช่วยเหลือ ถึงแม้หากไม่มีทุน ก็จะสามารถส่งเรื่องราวนี้ต่อไปได้เช่น ส่งต่อไปที่ อบต. หรือจังหวัด หรือการขอสบทบทุนจากผู้ใจบุญ เพราะหากทางโรงเรียนรับรองเด็กแล้ว ความช่วยเหลือก็น่าจะตามมา สิ่งที่เราช่วยได้คือการบริจาคก็จริงอยู่ แต่หากเราบริจาคไป แล้วเด็กไม่มีผู้ใหญ่ดูแลเรื่องการใช้จ่าย พ่อของเขาก็จะต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยแน่ๆ สุดท้ายเด็กก็อาจจะไม่ได้เรียนเหมือนอย่างที่ตั้งใจ หากคุณอัลมิตราสามารถเกี่ยวข้องเรื่องนี้ได้ ก็โปรดช่วยเด็กด้วยเถอะค่ะ
น้ำผึ้งฯก็พบเด็กที่มีปัญหาแบบนี้หลายคน บางคนถูกพ่อตัวเองข่มขืนด้วยค่ะ เพราะความเมาและต้องการแก้แค้นแม่ของเด็ก เรื่องน้ำเน่าที่เรายังต้องรับรู้และมีให้เห็นจริงๆ....เคยมีสถานสงเคราะห์รับตัวเด็กคนนี้ไปเลี้ยงนะคะ แต่เด็กก็หนีกลับมาหาพ่อ เพราะรักพ่อ สงสารพ่อ...เฮ้อ..คนเป็นพ่อจะรับรู้ไม๊นะ..
8 มิถุนายน 2550 13:00 น. - comment id 707135
เด็กวันนี้ คือผู้ใหญ่ในวันหน้า
8 มิถุนายน 2550 13:48 น. - comment id 707189
ธันวา วิไล .. เป็นชื่อของเด็กนักเรียนคนหนึ่ง กำลังเรียนอยู่ชั้น ม.๕ ฐานะของครอบครัวยากจน และสิ่งที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือ พ่อของเขา.. ติดเหล้าอย่างหนัก และไม่มีความรับผิดชอบใด ๆ สำหรับธันวาในวันที่ไม่ต้องไปโรงเรียน .. เขาต้องออกไปหางานรับจ้าง เพื่อหาเงินมาช่วยเหลือครอบครัว บ้านเช่า ข้าวซื้อ .. เขายังมีน้องเล็ก ๆ ที่ต้องดูแล แต่สภาพในชนบทอย่างนั้น งานรับจ้างมีน้อยมาก บางวันก็ไม่มีใครจ้างงาน เพราะแต่ละครอบครัวก็อยู่บนพื้นฐานของความยากจนพอ ๆ กัน ชีวิตของธันวาคงไม่แตกต่างจากเด็กคนอื่น ๆ ในละแวกสักเท่าไหร่ และยังคงมีเด็กน้อยอีกมากมาย ที่เผชิญยถากรรมคล้าย ๆ เขา ที่โรงเรียน .. ครูอ้อยสังเกตว่า หลายวันมานี้เขาไม่ได้ทานอาหารกลางวัน เมื่อครูอ้อยถามเขา เรื่องอาหารกลางวัน เขาได้แต่ก้มหน้าแล้วบอกว่า ผมไม่หิวครับ ด้วยความรู้สึกผูกพันและยิ่งกว่าหน้าที่ในความเป็นครู ครูอ้อยรู้ว่า เขาไม่มีเงินซื้อข้าวกิน ลำพังเงินเดือนของครูภูธร เงินเดือนอันน้อยนิดต้องถูกจัดสรรอย่างประหยัด ครูอ้อยอยากช่วยเหลือเขา .. ที่จริงต้องบอกว่า ครูอ้อยอยากช่วยเด็ก ๆ ทุกคนต่างหาก ครูผู้เสียสละตน ครูที่เอาใจใส่ต่อนักเรียนทุกคน ครูพลอยทุกข์ใจไปกับชตากรรมของเขาไปด้วย วันหนึ่งในข้อความสนทนา ครูอ้อยเขียนว่า อิม .. เราอยากช่วยเด็กนักเรียนคนหนึ่ง นักเรียนคนนั้นเป็นอะไรเหรอ ยังงง ๆ อยู่ จากนั้นเรื่องราวต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่ข้างต้น ก็ถูกถ่ายทอดจากครูอ้อยมายังฉัน แย่จัง น่าสงสาร อิมเอ๊ย ชีวิตเด็กคนนี้ ยิ่งกว่าน้ำเน่าอีก อืมม เด็กคนนี้เคยไปงานค่ายเยาวชนมั๊ย ฉันหมายถึงค่ายที่บ้านกลอนไทยเคยร่วมจัด ปล่าว เด็กคนนี้ไม่ได้ไป เขาไม่มีเงิน เขาออกไปรับจ้างทำงาน อ้อย .. วันที่ 23-24 มิย. พาเขามาด้วยได้ไหม เราจะจ้างงานเขา ดีจังอิม เดี๋ยวอ้อยคุยกับเด็กก่อน สักพักครูอ้อยก็เขียนตอบมาว่า ได้คุยกับธันวาแล้ว เขาตอบตกลง..ไป วันรุ่งขึ้นครูอ้อยจะไปที่บ้านเขา เพื่อแจ้งและขออนุญาตผู้ปกครอง ส่วนฉันนั่งคิดอยู่พักใหญ่ ..จะจ้างงานอะไรเขา .. จะให้เขาทำอะไร .. ยังนึกไม่ออก .. อ้อย .. เราจะช่วยเด็กคนนี้ พามาให้ได้นะ อืม จะพยายาม สำหรับค่าจ้างสองวัน เราจะจ่ายค่าจ้างให้เขา แต่จะมีอีกส่วนแยกต่างหาก ขอบคุณแทนเขาด้วยนะอิม ส่วนที่เป็นทุนสำหรับเขา เราจะฝากอ้อยไป เพื่อดำเนินการเกี่ยวกับทุนการศึกษา ได้สิ เราจะส่งมอบให้ทางโรงเรียนดำเนินการ และครูประจำชั้นของเขาช่วยดูแลอีกที อย่าเพิ่งบอกเด็กเรื่องทุน เราไม่รู้ว่าจะมีมากหรือน้อย สำหรับเรื่องค่าจ้าง บอกได้ จ๊ะ อีกเรื่องนะ สำคัญมาก อะไรจ๊ะ เราไม่อยากให้พ่อของเขารู้ ว่า .. เขาจะได้รับทุน ไม่งั้น พ่อของเขาจะเอาเงินไปลงขวดหมด ได้สิ ความจริงเด็กคนนี้ได้รับทุนจากโรงเรียนนะอิม ปีละพันห้า อืม เงินเท่านั้นไม่พอสำหรับการเรียนหรอก แล้วอีกอย่างพ่อของเขาคงเอาเงินลงขวดหมด ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เอาเป็นว่าเราจะช่วยประคองเด็กคนนี้ให้ก่อน จบ ม.๕ ก็อยากให้เขาได้เรียนต่อ ไว้คุยกันอีกทีนะ ฉันไม่ใช่คนร่ำรวย .. ฉันเป็นมนุษย์เงินเดือนที่อาจโชดดีกว่าคนอื่นตรงที่ว่า ฉันมีรายได้พอที่จะอยู่อย่างพอเพียง ช่วงหนึงในชีวิตวัยเยาว์ของฉัน ก็เคยอยู่ในสภาพยากจนเหลือประมาณ บ่อยครั้งที่ไปโรงเรียนโดยที่ไม่มีเงิน ไม่มีข้าวกล่องเป็นอาหารกลางวัน บ่อยครั้งที่เห็นแม่เก็บเศษผักในเข่งที่แม่ค้าเลาะทิ้งเอามาปรุงเป็นอาหาร และยังจำได้ดี ตอนที่พ่อแบกฉันใส่หลังพาไปหาหมอที่คลีนิคปากซอย ในกระเป๋ากางเกงขาสั้นเก่า ๆ ของพ่อ .. ไม่มีแม้แต่เศษเหรียญ สำหรับการเรียน ฉันโชคดีตรงที่ฉันได้เรียน เรียนแบบชนิดที่ว่าค้างค่าเทอมชนปี ตั้งแต่ ป. ๕ - ม.๓ ฉันไม่เคยได้รับสมุดพกหรือใบ ร.บ. พร้อม ๆ กับเพื่อนร่วมชั้น ก็เพราะว่าฉันยังไม่ได้ชำระค่าเทอม ฉันก็เลยไม่ได้รับ .. ไม่ได้รับก็ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่า ฉันสอบผ่าน .. พอพ้นปีการศึกษา ฉันก็เขยิบชั้นเรียนไปเรื่อย ฉันสำนึกเสมอว่า .. ทุกวันนี้ ที่.. ฉันมีความเป็นอยู่ที่ดี เป็นเพราะฉันได้เรียนหนังสือ ถ้าตอนนั้น ฉันไม่ได้เรียนหนังสือ .. ชีวิตของฉันจะเป็นอย่างไรนะ ฉันคงนั่งเย็บเสื้อโหล หรือไม่ก็ตัดหูรองเท้าแตะตามโรงงานไปแล้ว ฉันจะมอบโอกาสในการศึกษาแด่..ธันวา ฉันอยากให้เขามีอนาคตที่สดใส เพื่อตัวเขา เพื่อครอบครัวของเขา แล้วทั้งหมดก็จะกลายเป็นภาพรวม โยงไปถึงสังคมที่ดีและประเทศชาติที่มั่นคง ฉันรู้ว่า ฉันคงไม่สามารถโอบอุ้ม เจือจุน ผู้ที่ด้อยโอกาสกว่า ..ได้ทั้งหมด ฉันคงทำเท่าที่ฉันทำได้ ตามสภาพและกำลังทรัพย์ของตน ชีวิตที่เหลืออยู่อีกไม่นานของฉัน .. ฉันไม่รู้ว่า วันสิ้นสุดจะมาถึงเมื่อไหร่ ฉันปลูกต้นไม้ ค่อย ๆ หย่อนเมล็ดพันธุ์ลงไป ดูแล รดน้ำ และเอาใจใส่ เมื่อถึงวันที่ต้นไม้นั้นเติบโต จนสามารถออกดอกผล มีกิ่งก้านแผ่ไผศาล สัตว์ตัวเล็กตัวน้อยมาอาศัย ฉันหวังเพียงเท่านั้น วันที่..วันนั้นมาถึง มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า
8 มิถุนายน 2550 14:29 น. - comment id 707223
เข้าใจในความรู้สึกของผู้เขียน....เพราะเราก็เคยประสบกับสิ่งเหล่านี้มาเหมือนกัน....จะแตกต่างกันตรงที่...พ่อไม่ดื่มเหล้า.... ...ช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสเป็นสิ่งประเสริฐนะ..ลิง...
8 มิถุนายน 2550 17:47 น. - comment id 707418
ไม่รู้ว่าต้องใช้คำไหน? อ่านกลอน แล้วมาอ่านคอมเม้นข้างบน รู้สึกอบอุ่นใจจัง รู้สึกดี อธิบายไม่ถูก...ว่าดีใจกับเด็ก หรืออะไรแน่...ตัวเองก็เคยประสบเช่นกัน ถ้าไม่ได้เรียนหนังสือ... ก็คงเป็นสาวโรงงาน ตัดด้าย เย็บจักร... เหมือนกัน
8 มิถุนายน 2550 18:46 น. - comment id 707452
..เรนอยากบอกพี่อัลมิจัง..
..เรนรักพี่อัลมิ..
ซาแว้ปปปปปปป..
..
8 มิถุนายน 2550 22:19 น. - comment id 707558
งานไทยกลอนเดือนนี้ คงมีโอกาสช่วยเหลือ นะครับ ให้นึกถึงรัฐบาลก่อนที่มอบทุนการศึกษา ให้แล้วผ่อนส่งจังเลย มาบัดนี้เลือนหายไปซะแล้ว อนาถใจจริงๆครับยอดหญิง
แก้วประเสริฐ.
8 มิถุนายน 2550 22:48 น. - comment id 707570
คุณอัลมิตรา โดยปรกติแล้วในโรงเรียนที่สอนในช่วงชั้นที่ 4 จะมีเงินกองทุนกู้ยืมเพื่อการศึกษานะคะแต่ถ้าหากเด็กคนนี้อยู่ชั้น ม.5 ในปีนี้ ไม่ทราบว่าในชั้น ม.4 ที่ผ่านมาเขาได้ยื่นคำร้องขอรับทุนกู้ยืมได้เปล่าไว้มั้ย เพราะทุนนี้เป็นทุนที่ให้เปล่าโดยไม่ต้องใช้คืนและตอนนี้ที่โรงเรียนของหญิงรพีก็มีนักเรียนหลายคน ที่ได้รับจดหมายตอบรับว่าได้รับทุนกันบ้างแล้ว แต่ถ้าหากน้องเขายังไม่ได้กู้ยืม..ช่วงนี้กำลังเป็นช่วงที่นักเรียนยื่นคำร้องขอกู้ยืมเงินอยู่ค่ะแต่ไม่ใช่แบบได้เปล่าแล้วนะคะ ยังไงก็ยังพอช่วยผ่อนภาระไปได้บ้าง และทุนนี้ก็จะต่อเนื่องไปจนจบปริญญาตรีเลยค่ะ ถ้าหากเขาประสงค์จะเรียนต่อจนจบระดับนั้นช่วยแนะนำนักเรียนด้วยค่ะ... แต่คิดว่าครูแนะแนวที่โรงเรียนน่าจะติดตามเด็กคนนี้แล้วเนาะ..
9 มิถุนายน 2550 12:36 น. - comment id 707774
แวะมาเยียมยังไม่ค่อยยังชั่วเลยค่ะ ยังไงๆก็ขอเอาใจช่วยน้องเค้านะคะ ขอตัวไปพัก(นอน)ก่อนค่ะ
9 มิถุนายน 2550 22:31 น. - comment id 707912
คุณธนา .. ขอบคุณค่ะ คุณเพียงแพรว .. วันก่อนเห็นเพื่อนร่วมงานบ่นเรื่องลูกชายสุดสวาท อยู่โรงเรียนดัง ค่าเทอมแพง .. แต่ไม่ยักจะอยากเรียน โลกนี้มักจะมีอะไรถ่วงดุลกันอยู่เสมอ ค่ะ .. คุณอินสวน .. สวัสดีค่ะ คุณอินสวน ขอบคุณที่มาเยือน ค่ะ คุณเจนฯ .. ธันวาต้องไม่รอความช่วยเหลือแต่เพียงฝ่ายเดียว เขาจะต้องมุมานะ และกระทำเพื่ออนาคตของเขาด้วยค่ะ อัลมิตราเพียงแต่ยื่นเบ็ดตกปลาให้เขา .. เขาจะใช้ตกปลาเป็นหรือเปล่า คงต้องดูกันต่อไปค่ะ คุณท่องเมฆา .. คุณท่องเมฆาจะได้เจอเขาที่ชัยภูมิ เขารับปากว่าจะมาค่ะ ถึงแม้ว่าชะตาของธันวา ไม่ใช่ชะตาของอัลมิตรา .. ทว่า ครั้งหนึ่งอัลมิตราก็เคยเป็น จึงเข้าใจในความรู้สึกของเขา ความยากจนที่ไม่มีใครอยากเลือกที่จะเป็นอยู่อย่างนั้น แต่เมื่อเป็นไปแล้ว ก็จะต้องอยู่ให้ได้ ... 23-24 นี้ เราจะได้รู้จักเขามากกว่านี้ค่ะ :) คุณครูพิม .. จะพยายามค่ะ แต่เขาก็ต้องให้ความร่วมมือด้วย อัลมิตราชี้ทาง แต่เขาต้องเดินให้ได้ด้วยตัวเองค่ะ คุณปลายภู .. พี่เขยของอัลมิตราก็ขี้เมา อัลมิตราเคยนึกแช่งเขาด้วยซ้ำไป รังเกียจเขามาก ๆ .. แต่ตอนนี้ ถอนความรู้สึกเหล่านั้นหมดแล้ว เขารับกรรมของเขาไป คุณลิลลี่ขาว .. อีกมากมายค่ะ ในวันที่อัลมิตราพาตัวเองหลบจากงาน อัลมิตราก็เคยเห็นเด็ก ๆ ต้องออกมาทำงาน บ้างก็ตามพ่อแม่ทำงานก่อสร้าง ในวัยของพวกเขา น่าจะได้เรียนหนังสือ ได้เล่นกับเพื่อน ๆ อย่างสุขสบาย เคยถามเด็กคนหนึ่งว่า .. "ทำไมไม่ไปโรงเรียน ?" เขาตอบอัลมิตราอย่างสุภาพว่า.. "ผมก็ถามตัวเองบ่อยครับว่า ทำไมไม่ได้เรียน" คุณกันเอง .. คุณเป็นครู เด็กนักเรียนของคุณก็อาจจะมีบ้างที่คล้ายกับธันวา ความรู้สึกของคุณจึงซึมซับได้มากกว่าในยามที่อ่านกลอนชุดนี้ค่ะ อัลมิตราคิดว่า ยังเขียนไม่ได้ดีเลย ดูเหมือนว่ายังถ่ายทอดได้ไม่หมด แต่เท่านี้ เขียนไปด้วย ทบทวนไปด้วย .. ก็รู้สึกเศร้าค่ะ คุณแมวคราว .. ขอบคุณค่ะ คุณน้ำผึ้งเดือนห้า .. ครูอ้อย(ร้อยฝัน) บอกว่า เด็กคนนี้ได้ทุนการศึกษาค่ะปีละพันห้า เงินจำนวนนั้นไม่แน่นักว่าจะเพียงพอสำหรับค่าตำราและอุปกรณ์การเรียน ยิ่งมีพ่อที่คอยเบียดเบียนเรื่องเงินด้วยแล้ว อัลมิตราเชื่อว่า หลังจากได้รับเงินทุนมา เงินในซองก็จะถูกฉกไปทันที .. อัลมิตราพยายามไม่คิดอย่างนี้ แต่ก็อดคิดไม่ได้ค่ะ สำหรับเรื่องทุนอาหารกลางวัน (อาจหมายถึงค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ที่จำเป็นต่อการเรียนด้วย) จะต้องรัดกุมและรอบคอบค่ะ .. ไม่งั้นก็จะเป็นอย่างที่ ไม่อยากให้เป็น อัลมิตราต้องการช่วยธันวาให้ได้เรียน แต่ไม่ต้องการช่วยให้พ่อเขามีเงินกินเหล้าเพิ่ม ในส่วนรายละเอียดปลีกย่อย คงต้องคุยกับทางโรงเรียนอีกที เพื่อช่วยเหลือเขาค่ะ คุณเฌอมาลย์ .. ขอบคุณมากค่ะ ตะก่อนนั้น อัลมิตราก็เคยเป็นเด็กมาก่อน คุณบินเดี่ยวหมื่นลี้ .. ครอบครัวของอัลมิตราเป็นครอบครัวใหญ่ ... แต่ละคนก็ตัวใหญ่ ฮา.. ญาติทั้งหมดที่เป็นผู้ชาย (อันนี้ไม่นับพี่เขยนะ .. หมอนี่ ไม่อยากนับเป็นญาติ อ่ะ ) อาทิ พ่อ+อาผู้ชาย+พี่ชาย 7 คน+ ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นชาย .. ล้วนแต่เป็นนักดื่ม ยิ่งในช่วงโอกาสที่รวมญาติล่ะก็ .. อย่าให้บอกเลย .. ชุลมุนเหลือเกิน เสียงดัง คุยกันสนั่น แต่อัลมิตราก็ไม่เคยเห็นพวกเขาดื่มแบบขาดสติ ทุกคนแยกแยะถูก เวลางานก็คือทำงาน ถึงแม้ว่าชะตาชีวิตของครอบครัวเหมือนเส้นกราฟ มีขึ้น มีลง .. แต่ตัวแปร ไม่ใช่เกิดจากน้ำเมาค่ะ คุณบินเดี่ยวคะ .. อย่าดื่มมาก คนที่เป็นห่วงคุณมีหลายคน วันไหนอยากดื่ม ก็หยอดเงินลงกระปุก เขียนไปเขียนมา ไหง๋มาลงตรงนี้ได้ เอาล่ะ ไหน ๆ ก็ไหนๆ แล้ว บุหรี่ด้วย .. เลิกเหอะ คุณแมงกุ๊ดจี่ .. พี่สาวของคนของอัลมิตรา ไม่ได้รับโอกาสเหมือนอัลมิตรา เป็นเพราะว่าตอนนั้นสภาพของครอบครัวที่มีลูกหลายคน ไม่สามารถพยุงได้ทุกคน พวกเขาต้องทำงานตั้งแต่ยังเล็ก เสียสละให้อัลมิตราได้เรียน ทุกวันนี้ อัลมิตราก็สำนึกบุญคุณพวกเขา เมื่อถึงวันที่พวกเขาทำงานไม่ไหวแล้ว คงเป็นหน้าที่ของอัลมิตราค่ะ ที่จะต้องดูแลพวกเขา ซึ่งก็เป็นสิ่งที่อัลมิตราเต็มใจที่จะทำ ค่ะ คุณเรน .. คนที่รักเราทุกคน เขาบ่นปวดหัวกับเราบ่อย ๆ นะ คุณแก้วประเสริฐ .. เรื่องนี้อัลมิตราไม่ค่อยรู้ค่ะ ต้องเช็ครายละเอียดอีกทีกับครูอ้อย สมัยก่อนไม่มีเนอะ .. ไม่งั้นบรรดาพี่ ๆ ของอัลมิตราคงได้เรียนกันทุกคนค่ะ คุณbananaleaf .. อืมม อัลมิตราต้องไปหาข้อมูลมาเพิ่มคะ ไม่ค่อยสันทัดเลยในเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียน ในเวปนี้ มีหลายคนที่เป็นครู คงพอให้คำแนะนำอัลมิตราได้ส่วนหนึ่งค่ะ และอัลมิตราก็ต้องไปติดต่อสอบถามกับทางโรงเรียนเพิ่มเติมให้แน่ชัดอีกที ถ้าคืบหน้าอย่างไร อัลมิตราจะนำผลมาเล่าสู่กันฟังนะคะ :) ขอบคุณค่ะ คุณทักทาย .. นอนแยะ ๆ ลุกมาเล่นเน็ตทำมาย ..ต้องพักผ่อนมาก ๆ จะได้หายป่วยเร็ว ๆ เรื่องอื่น ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ .. มีการประสานงานกันอยู่ตลอด วันที่เดินทาง (23) จะส่งคนไปช่วยจัดการและขนสัมภาระ รอยู่ที่บ้านนะคะ ตีห้า จะไปกดออด ส่วนธันวา .. ไว้พวกเราไปคุยกับเขา แบบตัวเป็น ๆ กันได้ที่ชัยภูมิ ค่ะ
11 มิถุนายน 2550 09:32 น. - comment id 708444
ขอบคุณ เพื่อนบ้านกลอนไทยทุกคน แรกเริ่มเดิมที เกริ่น กับคุณอัลมิตรา ว่าอยากช่วยเด็กคนหนึ่ง และเล่าสิ่งที่เจอมาให้ฟัง โรงเรียนมีกองทุนกู้ยืม ปี ธันวาได้กู้ยืม ไปแล้ว แต่ช่วงนี้เปิดเทอมใหม่ เงินกองทุนยังไม่ได้โอนมา ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ในช่วงเปิดเทอมจึงได้มาจากการรับจ้าง เงินหมื่นห้าต่อปี ที่ธันวากู้ยืม มิได้มีแค่ให้ตัวเองเรียนเท่านั้น แต่หมายถึง น้อง ที่เข้าเรียนมัธยมอีกคนหนึ่ง ครอบครัวของเค้าด้วย โรงเรียนให้ทุนธันวาด้วย แต่ถ้าพูดตามจริงคงไม่พอ เนื่องจากได้สอนเด็กคนนี้มาหลายปี เห็นสภาพครอบครัว จึงนึกอยากช่วย เลยพูดกับคุณอัลมิตรา ไม่ได้หมายความว่าเป็นเงินมเพียงอย่างเดียว แต่แล้วแต่จะช่วยอาจจะเป็นเครื่องเรียน เครื่องเขียน ชุดนักเรียน รองเท้าเพื่อลดภาระในการใช้จ่าย ใครจะบริจาคเป็นข้าวสาร ก็คงไม่ว่ากัน ตัวเองคงช่วยสนับสนุนเค้าได้ในระดับหนึ่ง เท่านั้น เรื่องทุนโรงเรียนมีฝ่ายแนะแนวในการดูแล เรื่องค่าใช้จ่าย ก็คุยเป็นเบื้องต้นกับคุณอัลมิตรา หากจะช่วยเรื่องทุนคงให้ผ่านโรงเรียน เผ่านครูประจำชั้น และฝ่ายแนะแนว ร้อยฝันเองคงไม่มีส่วนที่จะไปดูแลเรื่องนั้น ใจจริงคืออยากช่วย เด็กคนนี้ผลการเรียนค่อนข้างดี ความรับผิดชอบสูง บางทีการให้โอกาส กับคนที่ด้อยกว่า มันเป็นการให้ที่เราได้แค่ความสบายใจ ความภูมิใจ คงต้องขอขอบคุณเพื่อนบ้านกลอนไทยอีกครั้งหนึง ยางทีในเราอาจจะเห็นผู้ใหญ่ดี ๆ เพเพิ่มขึ้นในสังคมไทยอีกคนหนึ่ง ร้อยฝันหวังเพียงแค่นั้น
12 มิถุนายน 2550 23:49 น. - comment id 709400
:) ขอบคุณคุณร้อยฝันที่แวะมาตอบในบางข้อที่อัลมิตราตอบไม่ได้ เนื่องจากไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับกองทุนกู้ยืมของนักเรียน สมัยที่อัลมิตราเรียนหนังสือ ไม่มีกองทุน เลยไม่รู้ พอมาถึงตอนนี้ ในละแวกคนใกล้ตัว ก็ไม่มีใครกู้ยืมกองทุน สิ่งที่ไม่รู้ มันก็เลยคงความไม่รู้ ถึงรู้ก็รู้ไม่ถี่ถ้วน ไม่ได้ลงลึก สำหรับธันวา .. อัลมิตราได้คุยกับเพื่อนอีกคนไว้แล้ว เพื่อนคนนี้ร่วมทำสิ่งที่ดี ๆ ร่วมกันหลายครั้ง เรียกว่ารู้ใจละกัน อันที่จริง อัลมิตราไม่ได้เขียนกลอนชุดนี้เพื่อเปิดรับการบริจาคให้ธันวาตรง ๆ เหตุเพราะว่า โครงการเพื่อนพ้องน้องพี่ยังค้างคาอยู่ ครั้นจะจัดทำอะไรอีกอย่างที่ซ้ำซ้อน คาบเกี่ยวช่วงเวลา จะไม่งาม ธันวาจะไปร่วมงานที่ชัยภูมิ อย่างน้อยเขาก็ได้รับค่าจ้าง ทำไมถึงจ้าง .. ตรงนี้ คงต้องอธิบายเสริม อัลมิตราอยากให้เขามีส่วนร่วม อยากฝึกให้เขาเป็นคนรับผิดชอบ อีกอย่าง เขาจะได้ภาคภูมิกับสิ่งดี ๆ ที่เขาจะได้ร่วมกันทำกับชาวคณะ และสำหรับเพื่อนพ้องน้องพี่ ที่ไปชัยภูมิ เมื่อถึงตอนนั้น ใครอยากจะช่วยอะไรธันวา .. ก็คงเป็นที่พิจารณากันเอง เมื่อได้รู้ ได้เห็น ได้สัมผัสตัวตน .. จะเป็นการดีกว่าที่รู้แบบลอย ๆ ในส่วนของอัลมิตรา อัลมิตราก็จะเตรียมบางอย่างสำหรับเขา ค่ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
