แก้วประเสริฐ
ความเพ้อฝันรันทดจรดฟ้า
สิ้นดาราจันทร์ฉายพร่างพรายแสง
สุริยันพลันปิดความร้อนแรง
สิ้นจากแหล่งแบ่งคิดจิตโบยบิน
ความมืดมนอนันต์กาลผ่านเข้าหา
ช่วงเวลามาผ่านไปให้ถวิล
แรงดึงดูดสุดทางร้างอาจินต์
ถึงคราวสิ้นผันผวนหวนกลับคืน
ความแน่นอนไม่แน่ที่แลเห็น
ชีวิตเช่นตัวไหมให้ต้องฝืน
สำรอกใยพันกายหมายยั่งยืน
ต้องมาสอื้นรันทดหมดชีวา
ความเสน่หาอาลัยใจสุดคว้า
จำต้องลาพาใจไปเถิดหนา
ปล่อยตามทางวางไว้ไม่นำพา
ปิดฉากลาสลัดฝันอันรัญจวน
ความแปรปรวนล้วนไปตามลิขิต
ดุจชีวิตลิขิตไว้ให้กำสรวล
กงกรรมเกวียนเวียนวกจนเซซวน
แม้นจะหวนล้วนหาดุจอาจม
หน้าส่วนตัว
1146
17
0
