สีน้ำน้อย
แสงตะวันวาดแววลงแก้วน้ำ
ดูงดงามยามวาววิบวับไหว
ทั่วแผ่นฟ้าอาทิตย์ทอแสงไล้
เหม่อมองไปหัวใจไห้รำพัน
แสงสุดท้ายคล้ายว่าจะลาลับ
ไม่หวนกลับดับแสงแห่งความฝัน
ถูกเดือนดาวดาษดามาประชัน
ยามสีสันกลางวันนั้นสิ้นลง
แสงแรกค่ำฉ่ำชื่นคืนจันทร์นวล
อกไยป่วนหวนไห้ไร้พิษสง
ทั้งเรือนกายคล้ายว่าจะปลดปลง
เคยทะนงมั่นคงกลับคลอนแคลน
แสงโคมไฟในเรือนเหมือนรอคอย
รอเกี่ยวก้อยร้อยใจให้สุขแสน
ในความจริงเจ็บปวดปนเครียดแค้น
ก้มมองแหวนตัวแทนแห่งคำลวง
แสงความรักชักนำให้ช้ำจิต
พาหลงผิดคิดไปใจหึงหวง
จนอกหักเจ็บหนักกระอักทรวง
เหลือเพียงห้วงความหลังที่ฝังใจ
791
1
0
หน้าส่วนตัว
