เถ้าธุลี
ฉันลอยละล่อง
เหม่อมองความจริงในโลกแห่งภาพฝัน
มนุษย์มากมายแหงนหน้ามองแล้วเบนตาพลัน
เพราะโลกแห่งภาพฝันช้าเชื่องเกินรอคอย
ฉันปลิดปลิว
ตกในห้วงความโหยหิวและเหงาหงอย
หิวชีวิตที่หายไปไร้ร่องรอย
ด้วยมือนับร้อยคอยฉุดดึงให้ดิ่งลง
ฉันก้มหน้ามองพสุธาอันไกลห่าง
มนุษย์งุดหน้าก้าวย่างอย่างใหลหลง
เขาเหลือบตามองฉันอย่างปลดปลง
ไอ้ตัวประหลาดนั่นยังคงละลิ่วไม่ปักฐาน
ฉันดูดดื่มความว่างเปล่า
ลิ้มรสความหวานเศร้าของเวลาที่ร้าวราน
ท่ามกลางความยิ่งใหญ่ของเข็มนาฬิกาที่คืบคลาน
กดกบาลวิญญาณจนเหลือเพียงกายกระด้าง กักขฬะ น่าหวาดกลัว
1892
3
0
หน้าส่วนตัว
