Salamandre
อันชายคา นั้นเงียบเหงา เฉกหุบเขา
กระดิ่งเศร้า ไร้เสียงลม ดุจน้ำใส
ฉันนั่งรอ นกนางแอ่น กลางพงไพร
ที่จรไกล มิอาจหวน กลับคืนมา
ช่วงเวลา ถูกกำหนด เอาไว้แล้ว
มิคลาดแคล้ว ดั่งฉากตอน หมดความหมาย
ไม่เหมือนก่อน เมื่อเริ่มรัก มิวางวาย
แล้วเหตุใด ไยเงียบหาย มิหวนคืน
ยังมิลืม ทุกถ้อยคำ ที่กล่าวบอก
ดั่งสายหมอก ที่ซักล้าง ถ้อยคำหาย
ฟังออกไหม เสียงสายลม ฉันถอนใจ
ความห่างไกล มิทำให้ ลืมเลือนเธอ
ฟื้นละเมอ ตื่นห้วงฝัน สุดแสนหวาน
รับรู้ว่า เธอจากลา มิใช่เหรอ
อนาคต ดั่งปีกแมง บอบบางเออ
อย่าละเลย ปล่อยให้ใคร มาทำลาย
ฉันส่งเธอ ห่างไกลกัน เกินพันลี้
ไม่รู้ที่ ไม่บอกกล่าว เกินคำจาก
ยุคที่เงี