พู่กันของหูกวาง
ปิดประตู...ใส่กลอน
จมอยู่กับความร้าวรอน...สับสน
เหมือนชีวิตที่ขึ้นอยู่กับคนหนึ่งคน
ยังไม่สามารถทน...กับความเดียวดาย
จึงทิ้งตัวลง...บนที่นอน...
ไม่อยากปลอบใจที่อาวรณ์...เพราะทนไม่ไหว
กอดหมอน...ห่มผ้า...ร้องตะโกนเหมือนคนบ้าแทบขาดใจ
หลับตาบีบน้ำใส...ใส ให้มันหลั่งไหล...ออกมา
กรีดร้อง...กัดกรอดฟัน...
ทนทุกข์ทรมาน...ไม่ต่างจากคนหมดคุณค่า
เขวี้ยงปาข้าวของ...จนกองเกลื่อนดาษดา
ซ่อนความอิดโรยภายใต้แววตา...ที่คล้ำแดง
เสียใจ...อย่างหนัก...
เจ็บเกือบกระอัก...ในวันที่รักแตกระแหง
จึงร้องโวยวาย...เพื่อให้ร่างกายอ่อนแรง
ให้ความทุกข์ใจ...ปลิวไปกับลมแล้ง...ที่ผ่านมา
เหมือนใจได้ถ่ายเทความ
574
5
0
หน้าส่วนตัว
