แสร้งว่า...

ปุยเมฆสีชมพู

แสร้งว่ารักทึกทักทำไปได้
คนอะไรไม่เขินอายหรือไงหนอ
แสร้งยิ้มแย้มพูดจาคอยยกยอ
คนสอพลอดีต่อหน้าลับตาเลว
เปลวโลภาราลามเลียเสียเกือบไหม้
แสร้งสุขใจทั้งข้างในเหมือนตกเหว
มือถือสากปากถือศีลยืนเท้าเอว
แสนแหลกเหลวเลวสิ้นดีนี่หรือคน
ทนอิจหนาระอาใจไม่เคยบอก
แสร้งให้หลอกกลับกลอกก็หลายหน
เธอก็แค่เศษมนุษย์ที่เกินคน
อยู่ให้ล้นหนักโลกหรืออย่างไร
ใครไม่รู้ดูว่าเธอนั้นทีเด็ด
ส่วนฉันเข็ดไม่ขอยุ่งมุ่งผลักไส
แสร้งว่าแม้นอับจนเสียเท่าใด
ชาตินี้ไม่ขอข้องเกี่ยวเหนี่ยวรั้งเธอ
เผลอให้เธอเข้ามาในชีวิต
เป็นความผิดคิดไม่ถึงจึงต้องเพ้อ
ได้โปรดเถอะ แสร้ง..ทิ้งฉัน ไปนะเออ
แล้วอย่าเจออย่าเจอะกันอีกเลย....				
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน