อุ๊ยคำ

น้ำนมราชสีห์

อุ๊ยคำ ( จากเพลงจรัลสร้างสรรค์จินตนาการ ) 
จิ๊บจิบเสียงนกจ้อ            เจรจา 
อรุณปลุกเปลือกตา         เบิกแจ้ง 
ยันร่างจากมัญจา            อ่อนจิต 
จะจบอีกกี่แล้ง                 กี่ร้อนจักลา 
จิบจิบนกแจ้งข่าว              แสงยามเช้าปลุกวิญญาณ์ 
ยันร่างจากมัญจา               อ่อนอุราที่ยืนยัง 
นั่งนิ่งกริ่งกริ่งกลั้น              อ่อนใจ 
ลุกจากห้องออกไป            ลูบหน้า 
ติดใฟใจนึกไหน                 ข้าวกรอก 
นิ่งนิ่งนึกอ่อนล้า                  อกร่อยรอสลาย 
กอบเก็บกำลังร่าง               ลุกขึ้นล้างลูบกายา 
ติดไฟไร้ภัตตา                   อ่อนอุราอ่อนกำลัง 
ลุกเดินรุดสู่ร้าน                 เจ้าประจำ 
เศษบาทในมือกำ               แน่นไว้ 
เกรงเงินหนักน้อยอำ-         นาจแลก 
เดินกลับคว้าเคียวได้          ดุ่มหน้าลงหนอง 
 
หยัดร่างลุกเดินหน้า               สู่ร้านค้าเจ้าประจำ 
มีบาทเลยต้องกล้ำ                   กลับคว้าเคียวเกี่ยวผักไป 
แสบท้องแทบจะม้วย             มุ่งงาน 
รักษ์ศักดิ์ดีกว่าผลาญ             ศักดิ์หย้อย 
ให้ขอจะขอปราณ                   ดับล่วง 
ดีกว่าทนหน้าน้อย                   ต่ำเนื้อทนเสมอ 
ศักดิ์ศรีไม่อิ่มท้อง               แต่ศักดิ์ป้องเราห่างไกล 
ศักดิ์เสื่อมโลโภภัย             ไม่โกงใครในเมืองเรา 
สายซัดแดดดุกร้าว               ประลัยกัลป์ 
โอยแม่อุ๊ยกัดฟัน                   เกี่ยวบุ้ง *( ขออนุโลม จากผักบุ้งนะครับ ) 
ท้องแสบสุดแสบสัน                สู้สุด 
ลมนิ่งลมในผลุ้ง                    พับล้มลมชรา 
ยามสายสุดแสนแสบ             ท้องเจ็บแปลบแทบวายชนม์ 
แดดร้อนร้อนเกินทน              สุดสู้ทนจนสุดยืน 
เย็นเย็นย่ำค่ำแล้ว                   ขึ้นเรือน
อุ๊ยบ่มาเยี่ยมเยือน                   แปลกแท้   ( แท้ ปรับมาจาก แต๊ แปลว่า จริง)
พู้นพู้นนภาเหมือน                   ม่านเปิด   ( พู้น = ปู๊น= โน่น)
อุ๊ยบ่มาแล้วแหม้                      ม่านพู้นพ้นเหงา
 .....................................                    .........................................
......................................                    ..........................................
โอ้ละเห่  โอละล้า  โอละลัง 
เย็นแล้ว  นะลูกฟัง  เย็นแล้ว 
เย็นย่ำ  อุ๊ยคำยัง  คงเคร่ง 
โอละเห่  เฮละช้า  ..............   สัจจ์ศักดิ์หนา .........  อย่าลืมเอย...