เธอทุ่มเททุกอย่างกับมัน แล้วปล่อยฉันให้อยู่คนเดียวเหว่หว้า เธอทุ่มเทพลังกายและเวลา ไม่มีแม้แต่แววตาหันมาห่วงใย เธอไม่เคยหันมามอง ไม่เคยปกป้องยามฉันอ่อนไหว แล้วความรักของเธอคืออะไร แม้เพียงความใส่ใจกลับไม่เคยมี ฉันคงสำคัญสู้งานไม่ได้ เธอจึงทุ่มเทหัวใจกับงานแบบนี้ ส่วนฉันเธอกลับไม่เคยไยดี หรือเธอไม่รู้สึกที่เราจะจบกัน กับฉันเธอเคยบอกว่าจริงใจ แต่แล้วทำไมเธอกลับทำแบบนั้น พอนานไปฉันก็เริ่มไม่มีความสำคัญ ยิ่งอยู่ใกล้กันฉันยิ่งปวดใจ พอเถอะนะจบกันเท่านี้ ฉันคงเป็นนางเอกแสนดีต่อไปไม่ไหว ฉันเคยอดทนแต่นี่มันมากเกินไป ฉันคงทนต่อไปไม่ได้ยื้อต่อไปก็มีแต่น้ำตา ฉันไม่อยากจะสู้ต่อไป เพราะของหัวใจมันเริ่มอ่อนล้า แต่ละวันผ่านไปพร้อมๆกับรอยน้ำตา ไม่งานสำคัญกว่าจะเสียเวลากับฉันทำไม
30 มกราคม 2545 18:24 น. - comment id 32869
เฮ้อ... !!!
30 มกราคม 2545 20:01 น. - comment id 32891
เปลี่ยนความอ่อนแอและน้ำตามาให้เป็นความเข้มแข็งจะแกร่งทั่วกายและใจจ้า
30 มกราคม 2545 21:57 น. - comment id 32915
รักงานมากกว่าเรา แย่เนอะ
31 มกราคม 2545 14:08 น. - comment id 32987
ไม่จริงหรอกค่ะ สักวันเขาจะอยู่กับเราผู้ชายก้อยังนี้แระค่ะ อย่าว่าเอ๋นะเพียงแต่มีความรู้สึกเช่นนั้น อยู่กับผู้ชายที่รักงานมากเช่นพี่ชายเราเลยเข้าใจหน่ะค่ะ
1 กุมภาพันธ์ 2545 12:22 น. - comment id 33215
คล้าย ๆ กับชีวิตเราตอนนี้เลยนะ ยิ่งอ่านก้อยิ่งเศร้า ก้อเค้าติดเพื่อนนะชวนไปไหนทีไรก้อไม่เคยว่าง เพื่อนมาก่อนทุกที นี่ก้อเกือบ 2 อาทิตย์แล้วนะที่ไม่เจอกัน ทั้ง ๆ ที่โรงเรียนก้อใกล้แค่เนี๊ย เฮ้อ!