สิ่งที่เขาเรียกกันว่า..."ความรู้สึก" ...

ฟ้า บูรพา

สวัสดีตัวผมนี่เพิ่งหัดเขียน
                                     หัดเรียบเรียงตัวลายสือด้วยภาษา
                                     ที่จะเล่าถึงประวัติความเป็นมา
                                     เรื่องความรัก  กาลเวลา  ความห่างไกล
                
                                         เริ่มรู้จักเธอคนนี้ก็เพราะเพื่อน
                                     คุยไปมาจนได้เรื่องเป็นขบขัน
                                     ถามสารทุกข์สุขดิบกันทุกวัน
                                     เหมือนว่าฉันคบเธอเป็นแรมปี
                                          เธอคือคนคนนี้ดีที่สุด
                                     คุยเรื่องสุขปรับเรื่องทุกข์ได้เสมอ
                                     แม้เป็นคนธรรมดาไม่เลิศเลอ
                                     แต่ล้ำค่าที่สุดเสมอในใจ
                                          คงอยากถามว่าผมหลงรักเขาไหม.
                                     ก็ขอตอบอย่างสบายใจใช่แล้วพี่
                                     แต่มันยังมีต่ออย่าเร่งสิ
                                     เดี๋ยวผมนี่จะระบายให้พี่ฟัง
                                           อยากจะบอกว่าต่อไปนี้เริ่มเปลี่ยน
                                     ไม่ใช่ผมละความเพียรแล้วทิ้งฝัน
                                      ในระยะ 4-5 เดือนทุกคืนวัน
                                      ผมไม่เคยคิดเฝ้าฝันไปถึงใคร
                                           สังเกตดูผมว่าเธอนั้นเริ่มห่าง
                                      เขาไม่ว่างเพราะว่าเรียนไม่สงสัย
                                      ที่กลัวๆก็ตรงที่ผมผิดอะไร
                                      อยู่ดีๆก็เงียบไปไม่ติดต่อมาเลย
                                           คงเป็นเพราะความห่างที่ไม่ถึง
                                      ตัวเธอจึงไม่รู้ใจในตัวฉัน
                                      ทำให้ห่างมองข้ามความผูกพันธุ์
                                      เลยต่างคนต่างเงียบงันไม่สนใจ
                                           กรกฎา   สิงหา  ก็เริ่มเปลี่ยน
                                      ผมไปเรียนอบรมทางทหาร
                                      ทำให้ผมสนใจเรียนไม่ตามงาน
                                      เลยต้องโดนคืบคลานความเหงาใจ
                                           ผมก็ส่งข้อความไปเรื่อย ๆ 
                                      คำว่าคิดถึงแบบเอื่อย ๆ ไม่หวือหว๋า
                                      พร้อมกับความห่วงใยดวงแก้วตา
                                      และก็แทรกคำ ๆ ว่ามานิดนึง
         
                                           พูดถึงคำ ๆ ว่านะขอบอก
                                     กว่าจะออกมาจากใจใช่เพิกเฉย
                                     คิดทุกครั้งคิดก่อนทำไม่ละเลย
                                     แต่เธอเฉยทุกที.มีอะไร ?
                                           ผมสงสัยเธอคงไม่รู้สึก
                                     อยากรู้ใจเธอลึก ๆ นะได้ไหม
                                    พี่นึกเหรอว่าผมไม่ถามเธอว่ารู้สึกยังไง
                                    เดี๋ยวได้ไหมเดี๋ยวแถลงไขให้พี่ฟัง
                                           เริ่มจากผมพูดคำนั้นคำว่า..
                                    แล้วย้อนกลับถามเธอรู้สึกไหม
                                    เธอก้สวนกลับมา..จะรู้ทำไม..
                                    ผมก็อ้อนต่อไปหวังได้ฟัง
                                        เธอก็พูดยังไม่ถึงเวลาบอก
                                       ขอดูไปเรื่อย ๆ ก่อนจะได้ไหม
                                   อย่าเพิ่งเร่งก็เวลาไม่ทันไร
                                  จะบอกว่า..รัก..ชอบ..ได้ไง..ไม่รู้จักดี
                                     ผมได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึก
                                    เสี่ยวสันหลังวาบลึกเหมือนตกเหว
                                     เหมือนอกหักดังเปาะโยนใส่เปลว
                                     หัวใจฉันล้มเหลวยิ่งกว่าตาย
                                        ถึงยังไงผมก็ไม่เลิกรู้สึก
                                     ก็ยิ่งหนักยิ่งดื้อดึกไม่อยู่เฉย
                                     ตลอด 4-5 เดือนไม่รู้สึกเลย?
                                     เธอนั้นเก่งจังทรามเชยทำได้ไง
                                         ผมก็เตรียมตัวเจียมใจเอาไว้แล้ว
                                   ต้องกินแห้วอีกแล้วเธอเฉลย
                                   เสียความรู้สึกทนไม่ได้อีกตามเคย
                                   ผมก็เลยหายเงียบไปเสียเป็นเดือน  
                                    เธอบอกว่าไปหาคนอื่นบ้าง
                                  อย่าสนใจเธอคนเดียวจะได้ไหม
                                  คนดีมีแยะเยอะถมไป
                                  แต่แล้วใยมามองเธอแค่คนเดียว
                                 ผมก็ตอบไปว่ามันหายาก
                                เพราะไม่ใช่นักรักอย่างที่เห็น
                                ผมรักใครรักจริงไม่เอียงเอน
                                แต่ก็นะเธอไม่เห็นสักกะที
                                  หลังจากวันที่ฉันนั้นโทรหา
                                  ก็หายไปแว๊บตาอย่างกับผี
                                  เธอก็ไม่โทรกลับมาเลยสักที
                                  ทำผมนี้โทรกลับไปแบบโรยรา.
                                 ไม่นานนี้ผมโทรไปหาเธออีก
                                 ผมบอกไปคิดถึงนิด ๆ คิดถึงเฉย ๆ 
                                 แล้วก็ถามสารทุกข์สุกดิบกันเช่นเคย
                                 ขอพักนิดนึงนะพี่เอ้ยผมเหนื่อยจัง
                                           
                                    ผมถามเธอว่ามีใครจีบเธอบ้าง
                                   เธอก็ตอบว่ามีบ้างใช่เป็นเขย
                                   นิสัยดีดูแลดีไม่ไกลเลย
                                   โทรมาชม..มาเชย..กันทุกวัน
                                   ผมถามว่าเขาเป็นใครบอกได้ไหม
                                   เธอบอกไม่ใกล้ไม่ไกลน้องชายเพื่อน
                                   เสมอต้นเสมอปลายไม่จางเลือน
                                   เลยดูใจไปเรื่อย ๆ ไปพราง ๆ
                                   ผมดีใจก็ได้แค่ความรู้สึกนะ
                               ได้แค่นึกว่าไม่โชคดีเหมือนเขา
                             รักแท้ดูแลไม่ได้ เขามากกว่าเรา
                               ก็ปล่อยเธอเดินไปกับเขาทางที่ดี
                                 ผมเชื่อแล้วลูกทัพฟ้านั้นขาดรัก
                               ไม่เคยจักคำว่า แฟน เสียศักดิ์ศรี
                                จะรักใครชอบใครไม่ได้ดังใจทุกที
                               หรือว่าตัวผมนี้นั้น  เลว ไป
                                       มีคนสาวชมมากมายผมตลก
                                แต่เหมือนผมโดนชกแล้วทำเฉย
                                 เหมือนโดนชกแล้วเดินไปไม่ดูแลเลย
                                 ฟังแล้วแค้นชมแล้วเฉยพูดทำไม
                                แต่ลึก ๆ ความรู้สึกนั้นดีมาก
                                 มีความสุขทั้งหลายหลากและหลากหลาย
                                 จุดประสงค์ผมคือสุขใจกาย
                                 ให้ทุกคนมากมายมีความสุขเพราะผมกัน
                                    เรื่องของผมข้างต้นจบไปแล้ว
                                 ผมไม่นึกถึงมันแล้วอยู่เฉย ๆ 
                                 อยู่ไปเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ แบบเฉยเมย
                                 มีความสุขแบบเฉย ๆ เฮ้อรู้สึกดี 
                                      ที่แต่งมาอ่านกันแล้วคงไม่สนุก
                                  ไม่มีสำผัสคุกเค้าสักเท่าไหร่
                                  แต่ทุกอย่างที่ผมเล่าออกมาจากใจ
                                   อยากให้คนมากมายนั้นรู้กัน
                                    อย่างที่เริ่มผมนั้นเพิ่งหัดเขียน
                                   จะติเตียนอะไรบอกได้หนา
                                  ผมนั้นรับได้ทุกคำต่าง ๆ นา ๆ
                                 จะปรับปรุงให้เข้าตาอ่านได้ทุกคน
                                    เฮ้อตอนนี้ผมยังไม่อยากจบ
                                  แต่แต่งต่อไปคงไม่ครบปัญญาแน่
                                 เพราะมันมีแต่เรื่องเพ้อฝันในหัวแท้
                                 ผมขอจบแค่นี้แหละสวัสดี..เอย..