กาพย์เห่ ลาตะวัน

วฤก

๏ สายัณห์ผันลับแล้ว.................................ลาตะวัน
แสงอ่อนรอนแดดอัน................................อบร้อน
พระพายพัดผ่านผัน..................................เพลาผ่าว.......ร้อนนา
สุรีย์เลื่อนลอยคล้อยซ้อน...........................ซ่อนหล้าลาหาย ฯ
๏ สายัณห์ผันลับเลื่อน................................ตะวันเคลื่อนเลือนลาฟ้า
แดดอ่อนรอนร้อนรา.................................แสงจัดจ้าพร่าแรงโรย
๏ พระพายชายพัดไล้................................ล้างร้อนไปให้เหือดโหย
เย็นชื่นรื่นลมโชย.....................................โบยสะบัดพัดผ่านมา
๏ ย่ำค่ำย่ำฆ้องก้อง.....................................ยินเสียงซ้องท่องธรรมกถา
พระเถรเณรหลวงตา.................................พาเสียงธรรมนำชีพชน
๏ สุรีย์ที่ลาลับ............................................เลื่อนโลกอับแสงสับสน
ธรรมสิ้นศีลเสื่อมจน..................................ใจหมองหม่นท้นหมองมัว
๏ เสียงธรรมเคยฉ่ำชื่น.............................ชืดชาขื่นในคืนสลัว
เสียงกรีดหวีดหวาดกลัว............................กลั้วเสียงกามขามเสียงธรรม
๏ จิตใสใจพิสุทธิ์.......................................เสื่อมโฉดฉุดยุดโยกต่ำ
โมหะโทสะกำ............................................โลภร่านย้ำขย้ำกิน
๏ เยื้อแย่งแข่งขันสู้..................................เพียงเพื่อกูโกยยศสิน
เดือดร้อนค่อนธานินทร์.............................มิยลยินสิ้นเยื่อใย
๏ ตะวันที่ผันลับ........................................เคยหวนกลับนับวันใหม่
แสงธรรมเคยนำใจ...................................จะคืนไหมในชีพชน ๚